Ik zou zo graag willen weten…

Dat je wilt weten wat de ander voelt,
snap ik helemaal.
Zeker als het je kind is.
Dat je het lastig vindt om te vertellen,
hoe of wat je voelt, snap ik ook.
Misschien nog wel beter.

Vaak lopen kinderen,
tegen een onvermogen aan.
Wat geef maar eens woorden,
aan wat je voelt.
Vooral als het nieuw is,
of spannend.
En al helemaal,
als je ouders erover ‘zeuren’.
Want zo beleven ze het vaak.
Ze zien niet,
dat ze hen willen helpen.
En zo is de cirkel rond.

Ik help ouders en kinderen,
om dit te doorbreken.
Door allereerst de tijd te nemen,
niet alleen met de ouders,
maar ook met de kinderen.
Om samen de juiste ingang te vinden.
En als het dan samenkomt,
gebeuren de mooiste dingen.

Zo ook bij dit meisje.
Ze vertelde het mij niet,
maar ze tekende het.
Heel precies.
Letterlijk van haar kruin tot in haar tenen.
Zo mooi, zo gedetailleerd.
Ik werd er zelf een beetje stil van…

We gingen samen onderzoeken,
hoe ze dit kon uiten.
Zo kwam zij uit haar isolement,
en wisten haar ouders eindelijk,
wat er in haar koppie omging,
en was er weer verbinding…
Prachtig toch?

Mocht je in een soortgelijke situatie zitten.
Neem gerust contact op.
Ik help jullie graag.