Tag Archief van: kieskracht

Ken je dat? Dat je denkt:
Wat zouden de buren wel niet denken?
Hoe ga ik dit uitleggen?
Kan ik het wel?
Ja maar….

Nou daar zit ik al een tijdje in.
En gister had ik opeens een F*CK IT momentje.
En knalde ik het in een uurtje online.
Maarja, iets op je website zetten, kan dus ook in stilte.
Weet nog niemand het,
behalve de voorbijgangers.
Lekker makkelijk, piept dat duiveltje op mijn schouder.
Maar toch, de eerste horde is genomen, gilde het engeltje ernaast.

Want ja, voor mij is healen,
een zweverige term.
Ik krijg beelden van lange rokken,
blote voeten met enkelbandjes,
lange haren,
zachtheid,
iedereen is lief,
en knuffelt.
en dat ben ik niet.

Ik sta graag met mijn voeten in de klei.
Het liefst lekker stevig,
in een spijkerbroek,
zonder veel poespas.
Lekker pragmatisch.
En ohja, als ik boos ben berg je, dan ben ik boos.
Dus past het wel om dit toe te voegen
aan mijn aanbod?

En opeens moest ik denken aan een vrouw,
bij wie ik een healing deed op een training.
Het was heel intens en het ging heel diep.
Toen ze haar ogen open deed,
was haar gezicht zacht, ontspannen,
ze voelde zich tig kilo lichter.
Ze vroeg: ‘ zo, dit doe jij zeker veel vaker?
Ehm…. nou nee. Eerlijk gezegd niet.
‘ NIET?!? Waarom niet?
Ik heb mij nog nooit zo veilig gevoeld,
en kon het helemaal toelaten.
Janne, ga dit vaker DOEN! ‘

Ja maar….piepte het duiveltje weer
Ja maar wat? gilde het engeltje,
Je kan het, dus waarom zou je het laten?
En zoals ik dan altijd aan kinderen en ouders vraag:
naar wie luister je? Jij kiest.
Maar het is spannend, word er dan vaak geantwoord.
Dat is het ook, zeg ik dan. Voel dat maar.

En nu doe ik precies hetzelfde…
Dus onder het motto: practise what you preach
nog maar een keertje: F*CK IT,
ik ga het gewoon doen.
Want wie bewijs ik er een dienst mee,
door het niet te doen?
Niemand.

Dus vanaf heden,
heb ik mijn aanbod verrijkt.
En kun je nu ook bij mij terecht voor sjamanistische healings.
Kijk voor meer informatie op deze pagina.

Interesse en/of vragen? Neem gerust contact met mij op.

Daar lig ik dan, in het gras. Na veel innerlijke weerstand heb ik aan Ruben Timman durven vragen of hij foto’s van mij wil maken. Ruben is fotograaf, maakt geweldig mooie foto’s over de gehele wereld en is mijn bijna-buurman in Magazijn14. Maar natuurlijk! was zijn enthousiaste reactie. Ik zie er wel een beetje tegenop, geef ik schorvoetend toe. Waarom? Het wordt hartstikke leuk!

Waarom?

Waarom… ja die vraag hield mij al een tijdje bezig. Laat mij maar vuurlopen, een pijl breken of over glas lopen maar dit… dat zegt natuurlijk alles over mij. En inmiddels begin ik het steeds beter te begrijpen.

Jezelf laten zien, in volle glorie en vast laten leggen op camera. Dat voelt heel kwetsbaar. Het heeft niets te maken met wat ik ‘doe’ maar alles met wie ik ‘ben’. Er staat weliswaar een schat van een man achter die camera maar dat maakt het eigenlijk nog lastiger. Want deze man is niet geïntresseerd in een mooi vrolijk plaatje, hij is benieuwd naar wie ik écht ben en wil dát vastleggen. Sterker nog, daar heeft hij zijn levenswerk van gemaakt, onder andere via het geweldige Project Humanity. Alsof je daar naakt staat met je kleren nog aan.

Dat maakte het voor mij ook lastig om de foto’s te zien en een keuze te maken. Ben ik dat écht? Want zeker in het begin, probeer ik het wel maar blijft er een afstand. Naar mate ik meer ontspan en meer ga spelen door lekker in een boom te klimmen worden ze, vind ik, steeds mooier. En dan komt nog een stap: ze laten zien..

Kwetsbaar

Steeds meer begin ik tot in mijn tenen te beseffen dat precies die kwetsbaarheid durven te laten zien, een grote kracht is. Als ik simpelweg ben wie ik ben, voel en dat ook laat zien, ben ik mateloos krachtig. En dan trek ik mij ook niets meer aan wat anderen verwachten, willen of doen.

Ieder mens heeft dat in zich, groot én klein, en is prachtig precies zoals hij of zij is, daar ben ik van overtuigd. Dat is ook mijn uitgangspunt bij elk gesprek en sessie die ik doe. Naar die ouder en/ of kind ga ik op zoek. Ik heb groot respect voor elke ouder die contact zoekt met een hulpvraag. Bij mij of bij een ander. Het vergt vaak moed om deze eerste stap te nemen. Ook zij voelen zich vaak kwetsbaar en beseffen vaak nog niet half hoe krachtig ze zijn door juist die eerste stap te nemen en het toch te doen…

Terwijl ik dit schrijf realiseer ik mij dat dit de grote les was van mijn allereerste vuurloop bij Peggy Dylan: dromen najagen en angsten overwinnen hebben één ding gemeen: je moet een eerste stap maken en eraan beginnen!

Naast me staat een meisje. Ze is 9 jaar.

Ze twijfelt. Zal ik gaan vuurlopen? Of niet. Zal ik het doen? Of niet.

Opeens zegt ze: ” ik vind het zo spannend!

Ja het is ook spannend.

Maar ik vind het zó spannend“, herhaalt ze.

Ja dat mag. Voel dat maar, dat je het spannend vind. ”

Ze blijft staan, voor het vuurpad. In stilte.

Plotseling vraagt ze aan de volwassenen: “Willen jullie harder zingen?”

Dat doen ze.

Voor haar.

En dan maakt ze een keuze.

BAM daar gaat ze.

WOW.