Eén van de meest gestelde vragen, die ik het moeilijkste vind, om te beantwoorden in woorden. Een poging: Nee. juist niet. Vind ik dan. Het sjamanisme zoals ik die beoefen, bied mij ervaringsgerichte wijsheden en technieken die mij juist met twee benen op de grond heeft gezet. Het heeft mij rust en vertrouwen gegeven in mijn eigen kunnen. Daarvoor zat ik in overleven. Altijd bezig met wat er om mij heen gebeurde, wat de anderen zouden vinden/ denken/ doen. Houvast zoekend in boeken en methodieken, alles willen kunnen verklaren en beredeneren. Het sjamanisme is voor mij een reis naar binnen. Waar ik eerder koos om weg te vluchten, ga ik nu voor de spiegel staan, en heb ik geleerd hier nieuwsgierig en oprecht in te kijken. Om alle gevoelens te verwelkomen i.p.v te doen alsof sommige zoals boosheid en schaamte er niet zijn. Om mijn angsten onder ogen te zien i.p.v. ze te negeren en te ontwijken. Om stil te staan bij wie ik ben i.p.v. de rollen te spelen die ik mij ooit heb aangemeten. Het heeft mij geleerd, dat ik altijd zelf de keuze kan maken. Om uit de rol van slachtoffer te stappen die je klein houd. Om uit de rol van aanklager te stappen, die de schuld bij de ander legt. Om uit de rol van redder te stappen omdat de ander het, net als ik, zelf kan. Hoe meer ik erover nadenk hoe aardser het word 😉 Naar mate je steeds meer, uit je hoofd in je lijf zakt. Hoe steviger je op de grond staat en je stopt met overleven. Is dat spannend? Hell yeah. Want het betekent niet alleen, dat je de controle gaat loslaten en open gaat staan en vertrouwt op je intuïtie. Maar ook dat je de volle verantwoording, gaat pakken over je eigen leven. En dus ook de consequenties accepteert van de keuzes die je maakt. Het heeft mij ook geleerd, dat iedereen en dus ook kinderen en hun ouders over hetzelfde helend vermogen beschikken. En dat ik ze daarmee een stuk verder help dan welke methode dan ook. En ja… daarbij worden krachtige rituelen en technieken gebruikt, die je hersenpan te boven gaan. Maar maakt dat het zweverig? Nee ik geloof het niet.

Deze vraag heb ik al meerdere keren gekregen. En als ik heel eerlijk ben, vind ik het lastig als iemand dit stelt want er klinkt nogal een oordeel in door en dat verdienen deze ouders niet. Want meestal hebben ouders al van alles geprobeerd voordat ze contact opnemen en weten ze het even niet meer. Ze zoeken een oplossing omdat ze hun kind het beste gunnen. Omdat er een verlangen is dat het goed gaat met hun kind, naar meer rust in het gezin, naar verbondenheid, naar contact. Vaak is een gezin in een negatieve spiraal terecht gekomen en weten ze niet meer hoe ze hier uit kunnen stappen. En als je ergens midden in zit is het vaak lastig om nog te zien waar de openingen zitten. Want die zijn er. Altijd. Dus hoezo, het probleem ligt ‘gewoon’ bij de ouders? Ja de ouders erkennen dat er een probleem is en gaan actief op zoek naar een oplossing. Petje af. Ik heb groot respect voor elke ouder die contact zoekt met een hulpvraag. Bij mij of bij een ander. Het vergt vaak moed om deze eerste stap te nemen. Zij voelen zich vaak kwetsbaar en beseffen vaak nog niet half hoe krachtig ze zijn door juist die eerste stap te nemen en het toch te doen… Dus nee, het probleem ligt niet gewoon bij de ouders. Daarom ga ik naast de ouders staan en kijk mee met een frisse blik. Betrek ik ouders bij de coaching. Deel ik mijn kennis en ervaring want ik heb gemerkt dat veel onzekerheid en frustraties ook uit onwetendheid kunnen ontstaan. Zodat ze daarna weer samen verder kunnen. Zonder mij. En kunnen blijven spelen.

Dat ik een boeiende vraag vinden. Want wanneer heb je nu eigenlijk een probleem? Hebben kinderen een probleem, – als ze moeite hebben met stilzitten? – als ze geregeld uitbarstingen hebben? – als ze niet goed weten wat ze kunnen? – als ze heel veel piekeren? – als ze liever alleen zijn dan feestjes afgaan? – als ze moeite hebben met slapen? – als ze als ze gevoelig zijn voor prikkels zoals geluid, drukte, en beelden? – als ze anderen haarfijn aanvoelen? – als je geen idee hebt wat er in hun hoofd omgaat? – als…. In sommige gevallen: ja. In sommige gevallen: nee. En in sommige gevallen hebben de kinderen geen probleem maar de omgeving om hen heen wel (en hebben kinderen dáár een probleem mee). Snap je het nog? Een voorbeeldje: Zo heeft een bewegelijk kind vaak geen problemen met zijn of haar bewegelijkheid maar wel met zijn omgeving die daar moeite mee heeft en van ze verwachten dat ze stil zitten. Nog een voorbeeld: een stil kind die weinig vertelt heeft hier zelf vaak weinig moeite mee, maar wordt gek van de mensen om hem of haar heen die maar wil weten wat er in hun hoofd omgaat. En zo kan ik wel even doorgaan. Maar nee. Niet alle kinderen hebben dus een probleem. Wat ze wel gemeen hebben? Dat ze verlangen naar een verandering. Dat ze willen weten hoe ze ergens mee om kunnen gaan. Dat ze willen ontdekken hoe ze zich kunnen uiten. Dat ze willen onderzoeken wat ze zelf willen en kunnen. Dat ze willen leren, ervaren en doen. Kortom, het zijn stuk voor stuk honds nieuwsgierige kinderen! Dát hebben ze gemeen 🙂

Blijf spelen… is mijn diepste wens. Kunnen en blijven spelen, dat gun ik iedereen. Want dat kan alleen als je lekker in je vel zit. Het is niet niet alleen een bezigheid, het is een state of mind. Spelen is voor mij met wat er (nu) is, actief ontdekken wat de mogelijkheden zijn. Van passief naar actief. Het zorgt ervoor dat ik op zoek ga naar oplossingen en niet blijft hangen in problemen. Als ik speel ben ik nieuwsgierig en het zorgt ervoor, dat ik nieuwe dingen uitprobeer. Ook als ik het doodeng vind. Dat is wel eens anders geweest… Ik was een meester in het aflezen van anderen. Op zich een geweldige kwaliteit, alleen paste ik mij ook helemaal aan. Wilde voldoen aan de verwachtingen. Ik deed of zei dingen waar ik niet 100% achter stond, om erbij te horen. Ging af op meningen en inschattingen van anderen en negeerde mijn eigen innerlijke kompas. Kortom ik verloor mijzelf. Totdat ik helemaal vast liep en mij realiseerde dat ik wilde leven, in plaats van overleven. Dat ik mijn eigen pad wilde lopen, en niet die van een ander. Doodeng want het betekent ook voor jezelf gaan staan, en de volle verantwoordelijkheid nemen. Maar de wens weer te willen spelen was groter dan de angst en vormde mijn grootste drijfveer om in beweging te komen en op zelfonderzoek uit te gaan. En met succes! Want nu weet ik steeds beter wie ik ben en wat ik kan. Maak ik mijn eigen keuzes en twinkelen mijn ogen weer. En dàt… gun ik iedereen. Blijf Spelen is dus een reminder, iedere dag opnieuw.

Poe heb je even? Laten we het even houden bij de grote en meest invloedrijke van de afgelopen paar jaar. Voor het totale lijstje kun je het beste naar mijn linkedinprofiel. Komt ie:

• Helemaal jezelf in relatie met anderen van Gordon Communicatie. Hier heb ik leren luisteren 👂;
• Kunst van Kindercoaching (bestaat inmiddels niet meer) met Christa Wiersma & Jeannette Van Kuik – Stam. Zij hebben samen alles in beweging gezet. Ben daar nog elke dag dankbaar voor 🙏
• TORI kindercoachopleiding: intensief en prachtig jaar met vele fantastische gastdocenten onder kundige en inspirerende leiding van Christa & Lisanne Stenekes. Kennis gemaakt met familieopstellingen, talentenspel, aikido en natuurlijk: vuurlopen! 🔥
• SUNDOOR International Firewalking School heeft mij tot in mijn tenen doen beseffen waar je toe in staat bent. Life changing met Peggy Dylan en Stephen Mulhearn in Lendrick Lodge (Schotland). 🌞
• JIJ Natuurlijk jaaropleiding van Natascha Bruti. Nog steeds geniet ik van alle inspiratie en kennis die ik hier heb mogen op doen. En nog elke dag krijg! 🍀
• Medicijnwiel bij 4windsenergy een intensieve ervaringsgerichte sjamanistische leerweg onder de bezielende en liefdevolle leiding van Gwen Floch. ✨
• Energy Healing een vervolgtraining van 4windsenergy op het Medicijnwiel waarin je je specialiseert in de krachtige sjamanistische technieken. 🌈
• Voel je krachtig & beschermd van 4 windsenergy, training over het terugnemen van je macht, voorouderwerk en veel schaduwwerk.

En daarnaast heb ik mij nog verdiept in de impact van conceptie, zwangerschap en de geboorte, verschillende onstpanningstechnieken geleerd zoals Access Bars en trainingen gevolg over Karakterstijlen, Pesten, Impact van stress, Quiet Kids, Huttenbouwen etc. Enfin, teveel om op te noemen. Of ik inmiddels klaar ben? Dacht het niet. Mijn leergierigheid is groot. En last but not least: de grootste leermeesters zijn toch wel mijn ouders, mijn kinderen en de kinderen die komen in mijn praktijk. Tjonge… de spiegel die zij voorhouden en de wijze dingen die ze mij leren zijn van onschatbare waarde 💕