Bijt gerust van je af,
als iemand over je grenzen gaat.
Veel kinderen (en volwassenen) vinden dit lastig.

Ze stappen in de slachtofferrol,
denken dat ze zelf niet kunnen.
‘ ik kan er toch niets aan doen…’
‘ Ik kan het niet’
‘ ja maar….’
Kortom ze klagen, jammeren
en eisen dat de ander het moet oplossen.

Of ze stappen in de aanklager,
door de schuld bij de ander te leggen.
‘ ja maar hij…’
‘ ja maar zij…’
‘ kijk nou wat je doet….’
Kortom ze worden boos, maken verwijten,
en voelen zich beter dan de ander.

Of… last but not least:
ze stappen in de redder,
door de ander ongevraagd van advies te voorzien.
‘ als je nou….’
‘ laat mij anders….’
‘ ik probeer je alleen maar te helpen’
Kortom ze denken dat de ander,
niet zonder hen kan.
Herkenbaar? Vast wel.

Vrijwel iedereen schiet wel eens,
in één van deze rollen.
Ze noemen dit ook wel de DRAMAdriehoek.
DRAMA omdat niemand gelijkwaardig is.

De aanklager en redder,
voelen zich beter dan de ander,
Terwijl het slachtoffer denkt,
dat de ander het beter kan.
Niemand staat op eigen benen,
Niemand neemt verantwoordelijkheid.
Allemaal machteloos en afhankelijk van elkaar.
Kortom: een drama.

Hoe anders zou het zijn,
als iedereen zichzelf centraal zet.
Door te onderzoeken,
wie je bent, wat je kunt en wat je wilt.
En ervan uit te gaan,
dat de ander hetzelfde doet.

En nee, dat is niet egoïstisch.
Dat is niet ikke ikkke ikke,
en de rest kan stikken,
je zoekt juist de verbinding.

Want je kunt dan niet alleen
jouw grenzen aangeven,
als je iets niet kunt of wilt.
Maar je durft ook hulp te vragen,
als je iets nodig hebt,
of iets te geven aan een ander,
omdat je simpelweg wéét dat je dat kunt.
Kortom: een blijspel.

Zoals ik aan kinderen uitleg:
Zijn zoals een jaguar.
Onbevreesd voor het onbekende.
Ontspannen en enkel in actie komend,
als dat nodig is.
En als ze iemand jouw grenzen,
totaal niet respecteert,
dan mag je jouw tanden laten zien,
en voor jezelf opkomen.

Niks mis mee.
Dat heet zelfrespect.