Nee… ik ben geen praatmevrouw. Nooit geweest ook. Ik ben meer een voeler, een beelddenker en een pragmatische doener.
Tag Archief van: werkwijze
Wat hoort een coach te doen?
Daarover ging de discussie. En wat bleek?
Een coach hoort actief te zijn.
Aan te sporen tot stappen.
Je met je luie kont van de bank te schoppen.
Net zolang tot het gewenste resultaat behaalt is.
Daar ben ik het niet mee eens.
Wat gebeurt er dan in je lijf?’
” Wéét ik veel! Ik ben gewoon boos.”
Verongelijkt kijkt ze mij aan.
Wat een stomme vraag.
Ontdekgesprek bij metJANNE, wat houdt dit eigenlijk in? Wat doen we in zo’n gesprek. Is het eenmalig of het begin van een traject.
Ik moest op de NADENKstoel zitten,
net zolang totdat ik weer RUSTIG zou zijn.
Nou… dat werkt dus niet hè Janne?
Want dan moet ik STIL zitten,
terwijl het enorme chaos is in mijn hoofd.
Eén van de meest gestelde vragen,
die ik het moeilijkste vind,
om te beantwoorden in woorden.
Een poging:
Nee. juist niet.
Vind ik dan.
Het sjamanisme zoals ik die beoefen,
bied mij ervaringsgerichte wijsheden en technieken,
die mij juist met twee benen op de grond heeft gezet.
Het heeft mij rust en vertrouwen gegeven,
in mijn eigen kunnen.
Daarvoor zat ik in overleven.
Altijd bezig met wat er om mij heen gebeurde,
wat de anderen zouden vinden/ denken/ doen.
Houvast zoekend in boeken en methodieken,
alles willen kunnen verklaren en beredeneren.
Het sjamanisme is voor mij een reis naar binnen.
Waar ik eerder koos om weg te vluchten,
Ga ik nu voor de spiegel staan,
en heb ik geleerd hier nieuwsgierig en oprecht in te kijken.
Om alle gevoelens te verwelkomen,
i.p.v te doen alsof sommige zoals boosheid en schaamte er niet zijn.
Om mijn angsten onder ogen te zien,
i.p.v. ze te negeren en te ontwijken.
Om stil te staan bij wie ik ben,
i.p.v. de rollen te spelen die ik mij ooit heb aangemeten.
Het heeft mij geleerd,
dat ik altijd zelf de keuze kan maken.
Om uit de rol van slachtoffer te stappen,
die je klein houd.
Om uit de rol van aanklager te stappen,
die de schuld bij de ander legt.
Om uit de rol van redder te stappen,
omdat de ander het, net als ik, zelf kan.
Hoe meer ik erover nadenk,
hoe aardser het word 
Naar mate je steeds meer,
uit je hoofd in je lijf zakt.
Hoe steviger je op de grond staat.
en je stopt met overleven.
Is dat spannend? Hell yeah.
Want het betekent niet alleen,
dat je de controle gaat loslaten,
en open gaat staan,
en vertrouwt op je intuïtie.
Maar ook dat je de volle verantwoording,
gaat pakken over je eigen leven.
En dus ook de consequenties accepteert,
van de keuzes die je maakt.
Het heeft mij ook geleerd,
dat iedereen en dus ook kinderen en hun ouders,
over hetzelfde helend vermogen beschikken.
En dat ik ze daarmee een stuk verder help,
dan welke methode dan ook.
En ja… daarbij worden krachtige,
rituelen en technieken gebruikt,
die je hersenpan te boven gaan.
Maar maakt dat het zweverig?
Nee ik geloof het niet.
Hoe is het nu? vraag ik zacht,
aan een meisje van 13.
Ze ligt bij mij op tafel.
Het blijft stil.
Dan doet ze langzaam,
haar ogen open,
en kijkt mij met een zachte blik aan.
haar gezicht is ontspannen.
‘Ik voel mij gedragen’ zegt ze.
‘Dat voelt heel fijn, heel rustig…’
‘ Herken je dit gevoel’?, vraag ik.
‘Nee… dit is nieuw’ zegt ze zacht.
Ik pak een bakje met stenen.
‘Kies maar een steen die je mooi vind,
en blaas dit gevoel maar helemaal in de steen’.
Ze kiest een prachtige zwarte steen,
met een gouden gloed en blaast het erin.
Ze blijft nog even lekker liggen,
om daarna met dit anker,
in stilte weer naar huis te gaan.
Ze kan zich moeilijk uiten,
zei haar moeder.
Weet niet wat ze voelt.
Althans, dat denk ik,
want als ik er naar vraag
is het enige wat ze zegt:
‘Gewoon… weet ik veel!’
en wordt ze boos.
Echt…, ik zou zo graag willen weten,
wat er in dat koppie omgaat…
Dat je wilt weten wat de ander voelt,
snap ik helemaal.
Zeker als het je kind is.
Dat je het lastig vindt om te vertellen,
hoe of wat je voelt, snap ik ook.
Misschien nog wel beter.
Vaak lopen kinderen,
tegen een onvermogen aan.
Wat geef maar eens woorden,
aan wat je voelt.
Vooral als het nieuw is,
of spannend.
En al helemaal,
als je ouders erover ‘zeuren’.
Want zo beleven ze het vaak.
Ze zien niet,
dat ze hen willen helpen.
En zo is de cirkel rond.
Ik help ouders en kinderen,
om dit te doorbreken.
Door allereerst de tijd te nemen,
niet alleen met de ouders,
maar ook met de kinderen.
Om samen de juiste ingang te vinden.
En als het dan samenkomt,
gebeuren de mooiste dingen.
Zo ook bij dit meisje.
Ze vertelde het mij niet,
maar ze tekende het.
Heel precies.
Letterlijk van haar kruin tot in haar tenen.
Zo mooi, zo gedetailleerd.
Ik werd er zelf een beetje stil van…
We gingen samen onderzoeken,
hoe ze dit kon uiten.
Zo kwam zij uit haar isolement,
en wisten haar ouders eindelijk,
wat er in haar koppie omging,
en was er weer verbinding…
Prachtig toch?
Mocht je in een soortgelijke situatie zitten.
Neem gerust contact op.
Ik help jullie graag.
Ik begrijp er geen snars van. Echt niet.
De laatste tijd, word ik geconfronteerd met moeders,
bij wie het niet zo goed gaat met hun kind.
Duh, niet zo vreemd zul je misschien denken,
dat is toch je vak? En dat klopt.
Maar niet eerder, hoor ik zo vaak in korte tijd,
dat men al een tijdje op zoek is naar hulp voor hun kind,
omdat er door derden wordt gezegd,
dat er iets niet in orde is met hun kind.
En om aan te tonen dat er iets mis is,
worden deze kinderen eindeloos getest,
tot derden het snappen.
Ik herhaal: om te kijken wat er MIS is.
Welke boodschap geef je een kind dan mee?
Met deze intentie?
Schat we gaan kijken wat er MIS is met JOU.
daarvoor mag je nu deze test maken….
En het wordt steeds bonter,
want vaak doen de ouders van alles VERKEERD.
Is het de schuld van de ouders,
En als ze NU niets doen,
gaat het straks écht mis met hun kind,
en dat wil je niet. Toch?
Zo. Die kun je in je zak steken.
Lekker opbouwend en constructief.
Janne rustig, ze hebben immers de beste intentie,
zei iemand tegen mij.
Is dat zo? En welke is dat dan?
Ik begrijp het niet.
Want als je uit gaat van wat er mis is,
beperk je al direct je blikveld.
Dan zie je hele andere dingen.
Onze intentie creëert immers onze realiteit.
Toch?
Hoe zit het dan met die van jou?
zul je misschien denken.
Ik geloof, dat achter het gedrag van kinderen,
altijd een positieve intentie zit.
Gedrag is altijd logisch en wil begrepen worden.
En het zal zich net zolang herhalen,
totdat het kwartje valt.
Kinderen vertonen nooit gedrag,
met als (bewust) doel een ander pijn te doen.
Er zit altijd iets onder,
ze willen iets naar ons bewustzijn trekken,
zodat we ervan kunnen leren.
Daar kun je met een open,
en nieuwsgierige blik naar kijken.
Met in je achterhoofd de vraag:
‘wat wil je ons laten zien?’
En onderzoeken wat er gebeurt,
zodat patronen zichtbaar worden.
Zodat je ze gaat herkennen.
en de keuze hebt en er iets aan doen.
Stapje voor stapje.
Zo kom je samen verder. Toch.
Of begrijp ik het dan écht niet?