Alles mag er zijn,
dat is toch makkelijk?
vroeg iemand laatst aan mij.
Dan hoef je dus niets te doen.
Alleen zitten zitten.
Easy peasy toch?
Alleen maar zitten zitten…
Heb je dat wel eens geprobeerd?
Het is niet zo moeilijk,
als je blij en vrolijk bent.
Dan kun je vaak lekker achterover hangen,
en daar heerlijk van genieten.
Maar wat doe je als je,
intens verdrietig bent of boos, je schaamt?
Kun je dat er laten zijn?
Of zet je een masker op?
Post je prachtige plaatjes op social media?
Zet je een glimlach op als je naar buiten loopt?
Ik weet niet hoe het met jou zit.
Maar lange tijd heb ik dat wel gedaan.
Want ik wilde een ander er niet mee belasten,
de sfeer niet verpesten,
het zelf oplossen…
Of ik ging het compenseren,
door bijvoorbeeld iets nuttigs te gaan doen,
zoals de afwas of het huis op te ruimen.
En was dat makkelijk?
Nee vond ik niet.
Het voelde gespleten,
uit verbinding,
en verdomd alleen.
In mijn Sjamanistische opleiding bij 4windsenergy,
leerde ik in de spiegel te kijken, in volle glorie.
Dus ook naar mijn schuwen,
en deze te onderzoeken.
Daardoor kwamen allerlei onderdrukte gevoelens los.
De één heftiger dan de ander.
Het ‘enige’ wat je doet, is dát verwelkomen,
werd mij vertelt, en daarna laat je het los,
zoals een slang zijn huid loslaat.
Klinkt simpel niet?
Maar was dat makkelijk? Hell no.
Ik zag er vaak als een berg tegenop.
Had geen zin. Wilde niet gaan.
Maar ging uiteindelijk toch.
Want weet je… ik ontdekte:
ik hoef het helemaal niet alleen te doen.
Het is eigenlijk een beetje als een grote schoonmaak.
Je hebt totaal geen zin om eraan te beginnen,
maar als iemand naast je gaat staan,
zegt: kom! zeg maar wat ik kan doen!
en je zo af en to een zetje geeft.
Dan begin je er makkelijker aan.
En uiteindelijk ben je blij en opgelucht,
want je bent een hoop rommel kwijt,
je huis is weer licht, fris en schoon,
en je ziet weer wat je allemaal hebt.
Sterker nog: het was nog gezellig ook.
Dat geeft energie!
Ik realiseerde mij:
het is zo fijn als iemand er gewoon voor mij IS,
luistert en erkent wat ik voel,
zonder oordeel en/of verwachting.
Gewoon naast mij gaat staan,
als ik het even niet meer weet.
Dan zet ik opeens zelf de stappen.
Want als ik mij veilig en gedragen voel…
hoeft een ander mij niet te redden.
hoeft een ander het niet voor mij op te lossen.
hoeft een ander mij niet plat te knuffelen.
Je weet zelf het antwoord wat bij jou past.
Vertrouw daar op!
En dat geldt ook voor jou.
Dat is ook want ik doe in mijn praktijk.
Ik ga naast je staan,
en vertrouw op jouw innerlijk kompas.
Soms hoor ik heftige dingen,
en steeds vaker gaat het voorbij woorden,
stromen de tranen over de wangen,
gooit of smijt iemand met kussens in het rond,
En als de grootste lading eraf is,
merk je dat diegene rustiger worden,
hun hoofd helderder word.
En komen ze zelf met de beste oplossingen,
die we vervolgens samen onderzoeken,
hoe we die kunnen realiseren.
