Eenmaal boven realiseer ik mij,
dat ik vast zit in mijn eigen overtuiging,
dat ik hoogtevrees heb.
Daar is zij helemaal niet mee bezig.
Eén van de meest gestelde vragen,
die ik het moeilijkste vind,
om te beantwoorden in woorden.
Een poging:
Nee. juist niet.
Vind ik dan.
Het sjamanisme zoals ik die beoefen,
bied mij ervaringsgerichte wijsheden en technieken,
die mij juist met twee benen op de grond heeft gezet.
Het heeft mij rust en vertrouwen gegeven,
in mijn eigen kunnen.
Daarvoor zat ik in overleven.
Altijd bezig met wat er om mij heen gebeurde,
wat de anderen zouden vinden/ denken/ doen.
Houvast zoekend in boeken en methodieken,
alles willen kunnen verklaren en beredeneren.
Het sjamanisme is voor mij een reis naar binnen.
Waar ik eerder koos om weg te vluchten,
Ga ik nu voor de spiegel staan,
en heb ik geleerd hier nieuwsgierig en oprecht in te kijken.
Om alle gevoelens te verwelkomen,
i.p.v te doen alsof sommige zoals boosheid en schaamte er niet zijn.
Om mijn angsten onder ogen te zien,
i.p.v. ze te negeren en te ontwijken.
Om stil te staan bij wie ik ben,
i.p.v. de rollen te spelen die ik mij ooit heb aangemeten.
Het heeft mij geleerd,
dat ik altijd zelf de keuze kan maken.
Om uit de rol van slachtoffer te stappen,
die je klein houd.
Om uit de rol van aanklager te stappen,
die de schuld bij de ander legt.
Om uit de rol van redder te stappen,
omdat de ander het, net als ik, zelf kan.
Hoe meer ik erover nadenk,
hoe aardser het word 
Naar mate je steeds meer,
uit je hoofd in je lijf zakt.
Hoe steviger je op de grond staat.
en je stopt met overleven.
Is dat spannend? Hell yeah.
Want het betekent niet alleen,
dat je de controle gaat loslaten,
en open gaat staan,
en vertrouwt op je intuïtie.
Maar ook dat je de volle verantwoording,
gaat pakken over je eigen leven.
En dus ook de consequenties accepteert,
van de keuzes die je maakt.
Het heeft mij ook geleerd,
dat iedereen en dus ook kinderen en hun ouders,
over hetzelfde helend vermogen beschikken.
En dat ik ze daarmee een stuk verder help,
dan welke methode dan ook.
En ja… daarbij worden krachtige,
rituelen en technieken gebruikt,
die je hersenpan te boven gaan.
Maar maakt dat het zweverig?
Nee ik geloof het niet.
Verdriet uiten is voor velen lastig
maar wat dacht je van woede?
Wat je niet ziet, dat is er niet! Is mijn motto als ik aan het schoonmaken ben. Lekker makkelijk hè? 🙂
Jaren heb ik gedacht dat dit ook gold, voor de dingen die ik aanvoelde. Sterker nog, ik dacht, dat mijn mensenkennis 0,0 was. Want als ik voelde dat er iets speelde en ik vroeg er naar werd het meestal totaal ontkent. Daardoor raakte ik er van overtuigd dat ik het vast ‘verkeerd zag’. Het was immers niet tastbaar, ik kon het niet bewijzen.
Hoe is het nu? vraag ik zacht,
aan een meisje van 13.
Ze ligt bij mij op tafel.
Het blijft stil.
Dan doet ze langzaam,
haar ogen open,
en kijkt mij met een zachte blik aan.
haar gezicht is ontspannen.
‘Ik voel mij gedragen’ zegt ze.
‘Dat voelt heel fijn, heel rustig…’
‘ Herken je dit gevoel’?, vraag ik.
‘Nee… dit is nieuw’ zegt ze zacht.
Ik pak een bakje met stenen.
‘Kies maar een steen die je mooi vind,
en blaas dit gevoel maar helemaal in de steen’.
Ze kiest een prachtige zwarte steen,
met een gouden gloed en blaast het erin.
Ze blijft nog even lekker liggen,
om daarna met dit anker,
in stilte weer naar huis te gaan.
Ze kan zich moeilijk uiten,
zei haar moeder.
Weet niet wat ze voelt.
Althans, dat denk ik,
want als ik er naar vraag
is het enige wat ze zegt:
‘Gewoon… weet ik veel!’
en wordt ze boos.
Echt…, ik zou zo graag willen weten,
wat er in dat koppie omgaat…
Dat je wilt weten wat de ander voelt,
snap ik helemaal.
Zeker als het je kind is.
Dat je het lastig vindt om te vertellen,
hoe of wat je voelt, snap ik ook.
Misschien nog wel beter.
Vaak lopen kinderen,
tegen een onvermogen aan.
Wat geef maar eens woorden,
aan wat je voelt.
Vooral als het nieuw is,
of spannend.
En al helemaal,
als je ouders erover ‘zeuren’.
Want zo beleven ze het vaak.
Ze zien niet,
dat ze hen willen helpen.
En zo is de cirkel rond.
Ik help ouders en kinderen,
om dit te doorbreken.
Door allereerst de tijd te nemen,
niet alleen met de ouders,
maar ook met de kinderen.
Om samen de juiste ingang te vinden.
En als het dan samenkomt,
gebeuren de mooiste dingen.
Zo ook bij dit meisje.
Ze vertelde het mij niet,
maar ze tekende het.
Heel precies.
Letterlijk van haar kruin tot in haar tenen.
Zo mooi, zo gedetailleerd.
Ik werd er zelf een beetje stil van…
We gingen samen onderzoeken,
hoe ze dit kon uiten.
Zo kwam zij uit haar isolement,
en wisten haar ouders eindelijk,
wat er in haar koppie omging,
en was er weer verbinding…
Prachtig toch?
Mocht je in een soortgelijke situatie zitten.
Neem gerust contact op.
Ik help jullie graag.
Ik begrijp er geen snars van. Echt niet.
De laatste tijd, word ik geconfronteerd met moeders,
bij wie het niet zo goed gaat met hun kind.
Duh, niet zo vreemd zul je misschien denken,
dat is toch je vak? En dat klopt.
Maar niet eerder, hoor ik zo vaak in korte tijd,
dat men al een tijdje op zoek is naar hulp voor hun kind,
omdat er door derden wordt gezegd,
dat er iets niet in orde is met hun kind.
En om aan te tonen dat er iets mis is,
worden deze kinderen eindeloos getest,
tot derden het snappen.
Ik herhaal: om te kijken wat er MIS is.
Welke boodschap geef je een kind dan mee?
Met deze intentie?
Schat we gaan kijken wat er MIS is met JOU.
daarvoor mag je nu deze test maken….
En het wordt steeds bonter,
want vaak doen de ouders van alles VERKEERD.
Is het de schuld van de ouders,
En als ze NU niets doen,
gaat het straks écht mis met hun kind,
en dat wil je niet. Toch?
Zo. Die kun je in je zak steken.
Lekker opbouwend en constructief.
Janne rustig, ze hebben immers de beste intentie,
zei iemand tegen mij.
Is dat zo? En welke is dat dan?
Ik begrijp het niet.
Want als je uit gaat van wat er mis is,
beperk je al direct je blikveld.
Dan zie je hele andere dingen.
Onze intentie creëert immers onze realiteit.
Toch?
Hoe zit het dan met die van jou?
zul je misschien denken.
Ik geloof, dat achter het gedrag van kinderen,
altijd een positieve intentie zit.
Gedrag is altijd logisch en wil begrepen worden.
En het zal zich net zolang herhalen,
totdat het kwartje valt.
Kinderen vertonen nooit gedrag,
met als (bewust) doel een ander pijn te doen.
Er zit altijd iets onder,
ze willen iets naar ons bewustzijn trekken,
zodat we ervan kunnen leren.
Daar kun je met een open,
en nieuwsgierige blik naar kijken.
Met in je achterhoofd de vraag:
‘wat wil je ons laten zien?’
En onderzoeken wat er gebeurt,
zodat patronen zichtbaar worden.
Zodat je ze gaat herkennen.
en de keuze hebt en er iets aan doen.
Stapje voor stapje.
Zo kom je samen verder. Toch.
Of begrijp ik het dan écht niet?
Iedere keer weer blijf ik mij verwonderen,
over de innerlijk wijsheid van kinderen.
De kunst is om ze hiermee in contact te brengen.
Dat is soms een zoektocht,
en het vergt vertrouwen en geduld,
maar als ze er contact mee maken,
dan sta ik vaak versteld van hun weten.
Zo mocht ik laatst werken met een kind,
die alles maar dan ook alles beredeneerde.
Een top denkertje.
Die de controle wilde houden,
door op afstand te blijven.
Te voelen wat er verwacht werd,
en het liefst gewenste antwoorden gaf.
Voor mij een uitdaging,
om dicht bij mijzelf te blijven,
open te blijven zonder verwachtingen.
Want deze kinderen slaan direct dicht,
als ik iets van ze ‘wil’.
En het is zo mooi, als dat lukt,
en ik langs het beschermde muurtje kom.
Ze mij een inkijkje geven in hun gevoelswereld.
En tjonge… dan blijkt dat deze vaak intens is,
zo intens dat ze zich er soms geen raad mee weten.
Hoe raak hun waarnemingen zijn,
en ze het geheel vaak overzien,
weten wat er nodig is,
als ze eenmaal in hun lijf zijn gezakt,
en dat duveltje op hun schouder,
een keer de mond snoeren.
En soms blijft het tussen ons,
werken we samen om het handen en voeten te geven.
Zodat er meer rust en vertrouwen ontstaat.
Een andere keer mag ik (ook) de brug vormen,
tussen ouder en kind.
Voel ik mij een soort tolk-vertaler,
en ontstaat er weer verbinding.
Echt… op zulke momenten,
knijp ik in mijn handjes.
Drie dochters, drie ABC zwemdiploma’s,
ik ben er ooit voor gewaarschuwd door een oud-collega.
Toen ik vertelde dat ik zwanger was van nummer 3,
was zijn eerste reactie: ‘ nog 2 jaar in dat zwembad Janne!
Zeg niet dat ik je nooit gewaarschuwd heb…’
Nu 5 jaar later: two down, one to go!
mijn jongste zit sinds begin dit jaar op zwemles
voor de laatste keer zit ik wekelijks in het zwembad.
En… in welk badje zit ze nu?
In badje 1. Ook wel het rode badje genoemd.
Nog steeds? Ja. Nog steeds.
Is dat erg?
Blijkbaar bij veel mensen wel.
gezien de opmerkingen op mij heen tijdens de les.
“ Tjonge… zit ze nou nog steeds in badje 2?
ik denk dat ik ernaar een paar prive lessen tegenaan gooi,
want dit schiet natuurlijk niet op… ”
“ Straks zit ik hier over een half jaar nog…”
“ Ik heb gezegd dat als hij naar badje 3 mag,
hij iets mag uitzoeken in de speelgoedwinkel,
misschien dat hij dan wat beter zijn best gaat doen…”
Ik verbaas mij oprecht,
over het geklaag en vooral over de haast.
Want denk je nu echt,
dat je kind zo sneller (goed) leert zwemmen?
En los daarvan.. het is toch een feest om naar te kijken?
Zo durfde mijn jongste onder geen beding,
met haar hoofd onder water,
toen ze startte met zwemles.
Inmiddels duikt ze allerlei beesten,
zonder problemen van de bodem op.
En iedere week weer, leert ze nieuwe dingen,
en glimt ze van trots als het lukt.
Alleen dat drijven, dat is nog een dingetje.
Maar ze heeft er zichtbaar plezier in,
en dàt is het allerbelangrijkste, toch?
En straks komt het moment,
dat ik haar niet meer kan zien.
Dan zit ze in het grote bad,
uit het zicht vanuit de kantine.
Ook geen straf want…
dan heb ik een uurtje me-time!
Kan ik buiten in de zon een boekje lezen,
met een kopje thee (of binnen als de zon niet meer schijnt).
óf een spelletje spelen,
als één van mijn andere dochters mee is,
óf gewoon een beetje lummelen,
kan natuurlijk ook.
Ik verheug mij er nu al op!
Fascinerend vind ik ze: radarkinderen
Het zijn kinderen die heel alert zijn,
in opperste staat van paraatheid.
en de omgeving continue scannen.
Als je ze s’avond zou vragen:
was er iemand verdrietig in de klas?
Dan weten ze het antwoord.
Was er iemand blij?
Dan weten ze het óók.
Ze lijken alles te zien, te horen of te voelen.
Doodvermoeiend,
want je staat in de hele tijd ‘aan’.
Veel kinderen hebben ook moeite,
om wat ze zien, horen en voelen los te laten.
Ze lijken het ‘uit’ knopje,
maar niet te kunnen vinden.
Worden overspoeld door prikkels.
met alle gevolgen van dien:
ze hebben moeite met slapen,
krijgen woede aanvallen,
of trekken zich terug.
Hoe ik dat weet?
Ik ben een ervaringsdeskundige.
Dat maak dat ik het blind herken.
Ik voel gewoon wanneer ik gescand word.
Het verschil is alleen,
dat ik het nu bewust doe.
en dat ‘uit’ knopje heb weten te vinden.
Dat ik heb geleerd om mijzelf,
voor al die prikkels te beschermen,
Zonder een pantser op te bouwen.
Dat geeft zoveel rust.
en precies dàt gun ik al deze kinderen.