Tag Archief van: indepraktijk

Wat gebeurt er dan in je lijf?’
” Wéét ik veel! Ik ben gewoon boos.”
Verongelijkt kijkt ze mij aan.
Wat een stomme vraag.

Kak, waar raakte ik haar kwijt?!
Het meisje was net weg.
Het was de 2e keer.
Ik baalde.
Het begon zo lekker,
maar op het laatst was ik haar kwijt.

Ontdekgesprek bij metJANNE, wat houdt dit eigenlijk in? Wat doen we in zo’n gesprek. Is het eenmalig of het begin van een traject.

Ik moest op de NADENKstoel zitten,
net zolang totdat ik weer RUSTIG zou zijn.
Nou… dat werkt dus niet hè Janne?
Want dan moet ik STIL zitten,
terwijl het enorme chaos is in mijn hoofd.

Dat meisje is zo stom!’
‘Ja, is ze stom?’
‘Nouja, stom. Ze zegt nooooit wat…
Ze laat zich nooit zien’
Zo saaaaaaaaaaaaaaai.

‘Ik zou nooit meer boos willen worden’
zei een kind in mijn praktijk.
We deden een vuurritueel buiten,
en gooiden wensen in het vuur.
‘ Wat is er mis met boos worden?“, vroeg ik.
‘ Nou, ik bedoel eigenlijk,
dat ik geen woedeaanvallen meer wil hebben.’
“ En wat is er mis met woede? “
Ik speelde even advocaat van de duivel.
Ehm… grote ogen keken mij aan.

Hoe is het nu? vraag ik zacht,
aan een meisje van 13.
Ze ligt bij mij op tafel.
Het blijft stil.
Dan doet ze langzaam,
haar ogen open,
en kijkt mij met een zachte blik aan.
haar gezicht is ontspannen.


Ik voel mij gedragen’ zegt ze.
Dat voelt heel fijn, heel rustig…’
‘ Herken je dit gevoel’?, vraag ik.
‘Nee… dit is nieuw’ zegt ze zacht.


Ik pak een bakje met stenen.
Kies maar een steen die je mooi vind,
en blaas dit gevoel maar helemaal in de steen’.
Ze kiest een prachtige zwarte steen,
met een gouden gloed en blaast het erin.
Ze blijft nog even lekker liggen,
om daarna met dit anker,
in stilte weer naar huis te gaan.

Ze kan zich moeilijk uiten,
zei haar moeder.
Weet niet wat ze voelt.
Althans, dat denk ik,
want als ik er naar vraag
is het enige wat ze zegt:
‘Gewoon… weet ik veel!’
en wordt ze boos.
Echt…, ik zou zo graag willen weten,
wat er in dat koppie omgaat…

Dat je wilt weten wat de ander voelt,
snap ik helemaal.
Zeker als het je kind is.
Dat je het lastig vindt om te vertellen,
hoe of wat je voelt, snap ik ook.
Misschien nog wel beter.

Vaak lopen kinderen,
tegen een onvermogen aan.
Wat geef maar eens woorden,
aan wat je voelt.
Vooral als het nieuw is,
of spannend.
En al helemaal,
als je ouders erover ‘zeuren’.
Want zo beleven ze het vaak.
Ze zien niet,
dat ze hen willen helpen.
En zo is de cirkel rond.

Ik help ouders en kinderen,
om dit te doorbreken.
Door allereerst de tijd te nemen,
niet alleen met de ouders,
maar ook met de kinderen.
Om samen de juiste ingang te vinden.
En als het dan samenkomt,
gebeuren de mooiste dingen.

Zo ook bij dit meisje.
Ze vertelde het mij niet,
maar ze tekende het.
Heel precies.
Letterlijk van haar kruin tot in haar tenen.
Zo mooi, zo gedetailleerd.
Ik werd er zelf een beetje stil van…

We gingen samen onderzoeken,
hoe ze dit kon uiten.
Zo kwam zij uit haar isolement,
en wisten haar ouders eindelijk,
wat er in haar koppie omging,
en was er weer verbinding…
Prachtig toch?

Mocht je in een soortgelijke situatie zitten.
Neem gerust contact op.
Ik help jullie graag.