Ik weet niet hoe het bij jullie thuis is, maar ik merk dat wat er nu gebeurt niet alleen impact heeft op mijzelf, maar zeker ook op onze kinderen. Van de één op andere dag zijn de scholen dicht, hebben ze vaak geen afscheid kunnen nemen van meester of juf, kunnen niet meer elders spelen, zijn alle sporten gestopt, mogen ze niet meer langs bij opa en/of oma, blijven de mensen binnen en wordt het steeds stiller op straat. Worden de schappen in de supermarkt steeds leger en volgt het ene na het andere nare bericht op het nieuws.

Dit alles werkt enorm door. Zelf merk ik dat ik vooral bezig ben om mijn kinderen te helpen om te gaan met die spanning. Zo zijn hun lontjes korter, laten ze dingen uit hun handen vallen, zijn ze soms in de war. Huilen veel en worden ze boos om (ogenschijnlijk) niets.

Maar hoe vang je dat op? Hierbij een aantal suggesties die voor ons heel goed werken:

• Zorg allereerst goed voor jezelf. Ga op tijd slapen, eet goed, neem voldoende pauze. Anders kun je zelf ook weinig hebben;
• Kijk zo min mogelijk nieuws. Eerst wilde ik opschrijven: waar de kinderen bij zijn, maar dat slaat nergens op. Als je veel nieuws kijkt (ook social media), dan pak je de spanning op en dat hebben je kinderen binnen no time in de gaten… Daarmee wil ik niet zeggen dat je je niet moet laten informeren maar de site van het RIVM en NOS in de gaten houden is genoeg;
• Als de spanning bij kinderen teveel word of ze raken van het gebeuren gefrustreerd, dan hebben ze vaak moeite om dit te uiten. Vaak gaan ze huilen of worden boos. Besef dat dit een vorm van ontlading is. Wees aanwezig. Je hoeft ze de situatie niet nog een keer uit te leggen maar laat ze uithuilen en/of geef woorden aan wat jij denkt dat ze voelen (” Voel je je alleen? “, ” Gekke onzekere tijd is het hè? “). Dan leren ze wat ze voelen woorden te geven;
• Vertel eerlijk hoe jij je voelt. Als nu je werk weg valt en je maakt je zorgen hoe je de eindjes aan elkaar gaat knopen. Of als je je zorgen maakt om je vader of moeder. Vertel dit. Dan snappen kinderen wat er speelt. Het hoeft niet gedetaillieerd maar dan kunnen ze de spanning plaatsen. Want die voelen ze. Echt.
• Beweeg! En nee… nu niet met z’n allen naar het strand… Als je een tuin hebt: ga lekker naar buiten. Loop een rondjes als dat mogelijk is. Er zijn ook leuke ideeën online!
• Wordt het teveel? Zodra het kan: neem een break. Ga in bad. Loop een rondje. Maak iets. Bak iets. Ga iets doen wat jou energie geeft. Zo maak ik nu afspraken met manlief: deze ochtend doe jij, ik ga even iets anders doen. En dat hoeft niet iets nuttigs te zijn moeders!

En als je het écht even niet meer ziet. Neem gerust contact op. Dan kijk ik met liefde met je mee.

Geregeld is het raak, dan kan één van mijn dochters niet slapen. Ze komen naar beneden of roepen vanuit hun bed dat ze niet kunnen slapen. Ze willen niet dat ik naar beneden ga en dat ik bij ze blijf. Het liefst bij ze in bed. En opzich vind ik dat geen probleem alleen helpt het vaak niet om in slaap te vallen. Sterker nog, ze kwebbelen gezellig door over de dag, wat ze bezig houdt en vertellen wat ze morgen willen gaan doen. Ze zitten zó in hun koppie, dat ze niet voelen dat ze moe zijn. En eerlijk is eerlijk, op een gegeven moment wil ik ook gewoon naar beneden en mijn ding doen. Zo simpel is het.

Maar ja, wat dan? Boos worden heeft geen enkele zin, ze erop aanspreken ook niet. Dan spreek je ze alleen op hun hoofd aan en het is juist de uitdaging om ze te laten zakken want dat koppie ratelt maar door. Dat heb ik zelf ook als ik niet kan slapen. Hoofd leeg maken en je lijf voelen, dan zijn ze zo vertrokken. Maar dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Dus bij deze: in huize Janne werkt onderstaande vaak:

Fysieke aanraking

Shantala massage met lavendelolie of voeten vasthouden is vaak een goede manier. In stilte. Ook laat ik ze vaak op hun rug liggen en leg mijn vlakke hand (met handpalm naar boven) onder hun onderrug en vraag of naar mijn hand willen ademen. Ik vraag of ze zich helemaal zwaar willen maken zodat ze wegzakken in de matras. Soms schuif ik mijn andere hand ook onder hun schouderbladen en blijf zo rustig een paar minuten staan. Mijn handen dragen ze. Als ik voel dat ze wegzakken, trek ik langzaam mijn bovenste hand terug en tot slot mijn onderste hand. Vaak slapen ze dan al.

Blablablablabla

Deze oefening kreeg ik ooit bij een mindfulnesstraining en werkt ook hartstikke goed bij kinderen heb ik gemerkt. Als hun hoofd vol zit met gedachten vraag ik wat die stemmetjes zeggen. Niet in exacte woorden maar in blablablabla. Zijn ze boos? Verdrietig? Vrolijk? Of ratelen ze maar door? Ik betrek het hele lijf. Laat ze schudden met hun handen en hoofd, stampen met hun voeten. Het kan staand maar ook prima liggend in bed. Heel hard en boos blablabla zeggen, vrolijk en luchtig blablabla brabbelen. Met een hoog stemmetje, lage stem, langzaam en snel. Ik doe ook altijd mee. In het begin vinden ze dat hilarisch (en dát maakt ook al dat ze in hun lijf zakken!) en daarna doen ze lekker mee.  Ik heb hele dialogen op deze manier gevoerd. En op een gegeven moment is het op. Hebben ze alles eruit geblablaat en is hun hoofd leeg.

Welke kleur….

Geen idee meer hoe ik hier ooit op kwam maar deze oefening doe ik ook al jaren met mijn kinderen. Als ze zo in hun hoofd zitten vraag ik welke kleur hun armen hebben. Of hun buik, billen, knieën of voeten. Of ze warm zijn of koud. Zacht of hard. Of het tintelt of niet. In het begin zegt de oudste vaak: huidskleur. Maar als ik doorvraag en vraag hoe het van binnen voelt komt ze vaak met de mooiste kleuren. Of ze merken op dat het eerst hard was en later dat het zachter word. Als ze erg in hun koppie zitten begin ik ook daar. Dus: welke kleur hebben je oren? De stap van hoofd naar voeten is gewoon te groot, dus zak ik geleidelijk naar beneden. En vaak, tegen de tijd dat ik bij hun kleine teen ben, slapen ze bijna 🙂

Enne ze werken vaak maar heus niet altijd dus meer ervaringen zijn altijd welkom!