Tag Archief van: ouderschap
Voelen = eerder dan woorden. Kinderen voelen eerst de energie en daarna luisteren ze pas. Hoe klein of groot ze ook zijn.
Kak, waar raakte ik haar kwijt?!
Het meisje was net weg.
Het was de 2e keer.
Ik baalde.
Het begon zo lekker,
maar op het laatst was ik haar kwijt.
” Als we kinderen afleiden, handelen we niet oprecht maar manipulatief ” schrijft Philippa Perry. BAM die kwam binnen en ik besefte dat ze gelijk heeft.
Ze kan zich moeilijk uiten,
zei haar moeder.
Weet niet wat ze voelt.
Althans, dat denk ik,
want als ik er naar vraag
is het enige wat ze zegt:
‘Gewoon… weet ik veel!’
en wordt ze boos.
Echt…, ik zou zo graag willen weten,
wat er in dat koppie omgaat…
Dat je wilt weten wat de ander voelt,
snap ik helemaal.
Zeker als het je kind is.
Dat je het lastig vindt om te vertellen,
hoe of wat je voelt, snap ik ook.
Misschien nog wel beter.
Vaak lopen kinderen,
tegen een onvermogen aan.
Wat geef maar eens woorden,
aan wat je voelt.
Vooral als het nieuw is,
of spannend.
En al helemaal,
als je ouders erover ‘zeuren’.
Want zo beleven ze het vaak.
Ze zien niet,
dat ze hen willen helpen.
En zo is de cirkel rond.
Ik help ouders en kinderen,
om dit te doorbreken.
Door allereerst de tijd te nemen,
niet alleen met de ouders,
maar ook met de kinderen.
Om samen de juiste ingang te vinden.
En als het dan samenkomt,
gebeuren de mooiste dingen.
Zo ook bij dit meisje.
Ze vertelde het mij niet,
maar ze tekende het.
Heel precies.
Letterlijk van haar kruin tot in haar tenen.
Zo mooi, zo gedetailleerd.
Ik werd er zelf een beetje stil van…
We gingen samen onderzoeken,
hoe ze dit kon uiten.
Zo kwam zij uit haar isolement,
en wisten haar ouders eindelijk,
wat er in haar koppie omging,
en was er weer verbinding…
Prachtig toch?
Mocht je in een soortgelijke situatie zitten.
Neem gerust contact op.
Ik help jullie graag.
Ik begrijp er geen snars van. Echt niet.
De laatste tijd, word ik geconfronteerd met moeders,
bij wie het niet zo goed gaat met hun kind.
Duh, niet zo vreemd zul je misschien denken,
dat is toch je vak? En dat klopt.
Maar niet eerder, hoor ik zo vaak in korte tijd,
dat men al een tijdje op zoek is naar hulp voor hun kind,
omdat er door derden wordt gezegd,
dat er iets niet in orde is met hun kind.
En om aan te tonen dat er iets mis is,
worden deze kinderen eindeloos getest,
tot derden het snappen.
Ik herhaal: om te kijken wat er MIS is.
Welke boodschap geef je een kind dan mee?
Met deze intentie?
Schat we gaan kijken wat er MIS is met JOU.
daarvoor mag je nu deze test maken….
En het wordt steeds bonter,
want vaak doen de ouders van alles VERKEERD.
Is het de schuld van de ouders,
En als ze NU niets doen,
gaat het straks écht mis met hun kind,
en dat wil je niet. Toch?
Zo. Die kun je in je zak steken.
Lekker opbouwend en constructief.
Janne rustig, ze hebben immers de beste intentie,
zei iemand tegen mij.
Is dat zo? En welke is dat dan?
Ik begrijp het niet.
Want als je uit gaat van wat er mis is,
beperk je al direct je blikveld.
Dan zie je hele andere dingen.
Onze intentie creëert immers onze realiteit.
Toch?
Hoe zit het dan met die van jou?
zul je misschien denken.
Ik geloof, dat achter het gedrag van kinderen,
altijd een positieve intentie zit.
Gedrag is altijd logisch en wil begrepen worden.
En het zal zich net zolang herhalen,
totdat het kwartje valt.
Kinderen vertonen nooit gedrag,
met als (bewust) doel een ander pijn te doen.
Er zit altijd iets onder,
ze willen iets naar ons bewustzijn trekken,
zodat we ervan kunnen leren.
Daar kun je met een open,
en nieuwsgierige blik naar kijken.
Met in je achterhoofd de vraag:
‘wat wil je ons laten zien?’
En onderzoeken wat er gebeurt,
zodat patronen zichtbaar worden.
Zodat je ze gaat herkennen.
en de keuze hebt en er iets aan doen.
Stapje voor stapje.
Zo kom je samen verder. Toch.
Of begrijp ik het dan écht niet?
Curlingouders… vorig jaar las ik erover,
in een artikel in het NRC,
Ik vond het een geweldige term,
je snapt meteen wat er wordt bedoelt.
Sindsdien heb ik de afspraak,
met een paar vriendinnen,
dat we elkaar waarschuwen,
als we curlinggedrag vertonen.
Want je hebt het niet altijd door.
De bedoeling is absoluut goed,
je wil teleurstellingen en tegenslagen voorkomen.
Maarja, als ik continue haar straatje schoonveegt,
hoe leert je kind dan zelfredzaam te worden?
Lastige situaties op te lossen?
Vertrouwen te krijgen in eigen kunnen?
Moet je je kind dan helemaal los laten?
Nee natuurlijk niet!
Kinderen leren door vallen en opstaan.
Gun ze ook een keer te vallen,
en help ze weer met opstaan.
Dit is ook wat ik doe in mijn praktijk,
kinderen vertellen mij waar ze moeite mee hebben,
komen met voorbeelden van situaties en ervaringen,
waar ze moeite mee hebben.
Ik kan ze vervolgens platknuffelen maar dat helpt niet.
Dus wat ga ik doen? Oefenen!
Dan kruip ik in de huid van die pestkop,
of spelen we de situatie na,
en dan gaan we onderzoeken:
wat gebeurt er als je dit doet?
wat gebeurt er als je dat doet?
We draaien de rollen om,
bekijken het van de andere kant,
ontdekken, voelen, krijgen inzicht in wat speelt.
Zodat ze vertrouwen krijgen in eigen kunnen,
en weer verder kunnen, zonder mij!
Het artikel in NRC is online nog te lezen,
Zie: https://www.nrc.nl/…/gun-je-kind-ook-eens-een-teleurstellin…
Een leven lang getoetst. Waarom eigenlijk?
Dit weekend in het NRC
Het raakt mij omdat ik steeds meer kinderen zie,
die hierop onderuit gaan.
Inclusief mijn eigen dochter.
En waarom toetsen we eigenlijk zoveel?
Ze gaan er echt niet beter door leren.
Sterker nog, de druk wordt soms zo hoog,
dat het juist averechts werkt.
Waarom ook een leerlingvolgsysteem,
die je als ouder altijd in kunt zien?
Ik heb mij er eerder over verbaasd,
toen ik er voor het eerst over hoorde.
Ik moest denken aan mijn eigen middelbare school tijd,
zo blij dat we dat toen nog niet hadden.
Luie leerling
Ik was een luie leerling moet je weten,
leerde makkelijk en ging pas iets doen,
als er een toets aan kwam.
En als ik dan een slecht cijfer haalde,
had ik een keuze: ga ik dit thuis vertellen of niet?
Kan ik hem herkansen? Ja? Ik vertel niets,
of heel terloops. Er is immers geen reden tot zorg.
Zo niet, dan startte ik met creatief boekhouden,
Deze SO telde maar 1x,
als ik nu voor de volgende toets een 8 haal,
dan heb ik uiteindelijk toch een 7 op mijn rapport,
want die telt zwaarder.
Is dat te doen? Jahoor! dan zei ik niets,
en ging aan het werk.
En ik was echt niet de enige de het zo deed,
velen om mij heen sloegen ook aan het rekenen,
en maakte soortgelijke afwegingen.
Je wilde je ouders immers niet onnodig ongerust maken,
bezorgde ouders op je nek, dáár werd je pas gek van.
En ja…werd het lastig. Dan trok je alsnog aan de bel,
of bereidde je je ouders alvast voor,
op het rapportcijfer dat komen zou.
Die keuze had je zelf als kind.
Nu lijkt de keuze te zijn omgedraaid.
Ga je als ouder je kind volgen?
Ga je iedere keer kijken hoe hij/zij het doet?
Of wacht je de rapporten af?
Zelf heb ik deze keuze nog niet,
maar ben van plan het niet te doen.
Benieuwd wat jij doet!
De laatste tijd heb ik steeds vaker boze kinderen in mijn praktijk. Kinderen die driftbuien hebben. Boos worden om ‘niks’. Zich afreageren op broer of zus. Gooien met dingen. Of slaan met deuren. Vaak gevolgd door een wanhopige moeder. Ze begrijpt niet waarom haar kind boos is. Vraagt er naar met als gevolg dat haar kind nog bozer word. Doet haar best haar kind te helpen en krijgt alleen maar de deksel op haar neus. En bij iedere goed bedoelde poging contact te zoeken, lijkt de deur alleen maar nog harder dicht te gaan.
Aanmelden Inspiratiemail
Praktijkgegevens
Magazijn14 – Hembrugterrein
Affuitenhal 1
1505 RE ZAANDAM
Contactgegevens
Marianne Pigmans
06-48077963
contact@metJANNE.nl