Precies een jaar geleden stond ik voor een volle zaal. Op een podium. Achter een katheder die op een verhoging stond. Mét microfoon. Een paar dagen eerder was ik er gaan kijken met een goede vriend van mijn vader. Ik wist dat er een podium was maar waarom staat die katheder ook nog eens op een verhoging? vroeg ik verschrikt. Zodat alle mensen je goed kunnen zien merkte hij droog op. Ohja…

Het was de begrafenis van mijn vader. Er waren veel mensen van het dorp die mij óf niet kenden (mijn ouders hadden toch twee kinderen?) óf die mij herinnerden als een verlegen kind. Maar dat was ik niet. Weet ik nu. Zoals veel kinderen ten onrechte als verlegen worden bestempeld.

Verlegen is volgens de Van Dale:
1) bang, terughoudend in de omgang; bedeesd, beschroomd.
2) in moeilijkheden verkerend; gebrek hebbend.

Ja, ik was een stil en rustig kind. Ik speelde het liefst buiten in de natuur. Ik kon uren kleuren op mijn kamer of puzzeltjes maken en mijzelf verliezen in boeken. Nee, ik stond niet elk weekend in de plaatselijke discotheek of vooraan bij feestjes en partijen. Maar ik was niet bang en verkeerde ook niet in moeilijkheden. Sterker nog ik vond het heerlijk. Veel stille en introverte kinderen houden, net als ik, simpelweg meer van rustige omgevingen, luisteren liever dan ze zelf praten, hebben een rijk en intens gevoelsleven, hebben een goed concentratievermogen, zijn hele goede waarnemers, kunnen prima alleen zijn, zijn creatief en innovatief  en beschikken juist over hele goede sociale vaardigheden.

Maar vaak wordt dit niet begrepen en worden deze kinderen geforceerd om mee te doen, worden ze op een assertiviteitstraining gestuurd of is er ongeduld (‘stel je niet aan’, ‘wat is er mis’). Het lijkt net alsof een grote vriendengroep en meedoen met veel sociale activiteiten, gelukkig maakt maar dat geldt niet voor ieder kind. Sterker nog: het werkt vaak averechts. Wat dan wel? Geef deze kinderen de tijd en rust die ze nodig hebben. En begeleid ze bij nieuwe uitdagingen want dáár hebben ze vaak veel moeite mee. Niet omdat ze onzeker zijn maar omdat ze de dingen graag willen overzien en meer tijd nodig hebben om de informatie te verwerken. Want als deze kinderen zich veilig en comfortabel voelen zullen ze je enorm positief verrassen!

Zoals ik deed. Een jaar geleden. Door daar te gaan staan en mijn verhaal te vertellen. Vanuit mijn hart. Nog steeds wordt ik aangesproken door mensen die erbij waren. Dat ze zo geraakt waren.  Dat ik daar stond. Zo krachtig in al mijn kwetsbaarheid. Dat hadden ze niet verwacht. Althans… behalve dan de mensen die mij echt kennen