Na een week thuisstaking is het tijd,
om de balans op te maken.
Eerste reactie van mijn dochter:
‘ Mam… je hebt je punt gemaakt, echt…’

Maar eerlijk gezegd…het voelde steeds minder,
als een punt willen maken.
Het werd eerder een boeiend experiment,
met geregeld verrassende wendingen.

Zo werd er uiteindelijk wel opgeruimd beneden,
want de ergernis aan al die rondslingerende spullen,
werd toch te groot.
Net als dat volle aanrecht,
en die rommelige eettafel,
alleen duurde het iets langer.
Mijn man bleek gelijk te hebben,
ik ben vaak te snel.

Verder bleken mijn kinderen prima in staat,
zich aan afspraken te kunnen houden,
als je ze hen er maar aan hielt.
Dus opgepropte kleding?
Manlief mopperde niet,
en waste het simpelweg niet.
Toen ze dat doorkregen,
bleken ze opeens prima in staat het te ontknopen.
Sterker nog, ik kreeg een hele demonstratie 🙂

Maar er waren ook dingen,
waar ik blijkbaar de enige in was.
Dat er een week niet gestofzuigd was?
” Oh… is dat zo? Ohja nu je het zegt…”
Dat de badkamer na een week vies was?
” Oh… ”
Het was ze niet opgevallen, manlief ook niet.
maar dat wilde niet zeggen,
dat ze niet wilde helpen.

Dus…. wat ik erin hou

• Ik stop met het opruimen van andermans spullen én met mopperen hierover (uiteindelijk doen ze het toch wel);
• De spullen die echt in de weg liggen belanden voortaan op hun ontbijtbord,
  (dat werkt ontdekte mijn man, in tegenstelling tot de trap, wél!);
• Ik stop met het wassen van opgepropte kleding.
• Ik stop met ALLE was doen,
  (claimde ik eerder als mijn domein, helemaal niet nodig).
• Ik vraag simpelweg om hulp bij de nodige schoonmaak klussen,
  (want de wil is er wel, maar ze zien het gewoon niet.)