Als een kind zich pijn heeft gedaan,
wordt er al snel gewezen op een mooie bloem,
of een fladderende vlinder.
Of als een kind teleurgesteld is,
wordt er al snel een snoepje gegeven,
of een leuk uitje beloofd.

Maar waarom doen we dat?
Meestal speelt het bij gevoelens,
die als onprettig worden ervaren.
Zoals boosheid, pijn, teleurstelling, schaamte.

Waarom willen we dat ze snel weer vrolijk zijn,
ook al zijn ze dat niet?
Waarom mogen ze niet teleurgesteld zijn,
als iets niet mag of kan?

Met andere woorden:
Waarom accepteren we deze gevoelens niet?
Of accepteren we het wel,
als het maar niet telang duurt…