Geregeld is het raak, dan kan één van mijn dochters niet slapen. Ze komen naar beneden of roepen vanuit hun bed dat ze niet kunnen slapen. Ze willen niet dat ik naar beneden ga en dat ik bij ze blijf. Het liefst bij ze in bed. En opzich vind ik dat geen probleem alleen helpt het vaak niet om in slaap te vallen. Sterker nog, ze kwebbelen gezellig door over de dag, wat ze bezig houdt en vertellen wat ze morgen willen gaan doen. Ze zitten zó in hun koppie, dat ze niet voelen dat ze moe zijn. En eerlijk is eerlijk, op een gegeven moment wil ik ook gewoon naar beneden en mijn ding doen. Zo simpel is het.

Maar ja, wat dan? Boos worden heeft geen enkele zin, ze erop aanspreken ook niet. Dan spreek je ze alleen op hun hoofd aan en het is juist de uitdaging om ze te laten zakken want dat koppie ratelt maar door. Dat heb ik zelf ook als ik niet kan slapen. Hoofd leeg maken en je lijf voelen, dan zijn ze zo vertrokken. Maar dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan. Dus bij deze: in huize Janne werkt onderstaande vaak:

Fysieke aanraking

Shantala massage met lavendelolie of voeten vasthouden is vaak een goede manier. In stilte. Ook laat ik ze vaak op hun rug liggen en leg mijn vlakke hand (met handpalm naar boven) onder hun onderrug en vraag of naar mijn hand willen ademen. Ik vraag of ze zich helemaal zwaar willen maken zodat ze wegzakken in de matras. Soms schuif ik mijn andere hand ook onder hun schouderbladen en blijf zo rustig een paar minuten staan. Mijn handen dragen ze. Als ik voel dat ze wegzakken, trek ik langzaam mijn bovenste hand terug en tot slot mijn onderste hand. Vaak slapen ze dan al.

Blablablablabla

Deze oefening kreeg ik ooit bij een mindfulnesstraining en werkt ook hartstikke goed bij kinderen heb ik gemerkt. Als hun hoofd vol zit met gedachten vraag ik wat die stemmetjes zeggen. Niet in exacte woorden maar in blablablabla. Zijn ze boos? Verdrietig? Vrolijk? Of ratelen ze maar door? Ik betrek het hele lijf. Laat ze schudden met hun handen en hoofd, stampen met hun voeten. Het kan staand maar ook prima liggend in bed. Heel hard en boos blablabla zeggen, vrolijk en luchtig blablabla brabbelen. Met een hoog stemmetje, lage stem, langzaam en snel. Ik doe ook altijd mee. In het begin vinden ze dat hilarisch (en dát maakt ook al dat ze in hun lijf zakken!) en daarna doen ze lekker mee.  Ik heb hele dialogen op deze manier gevoerd. En op een gegeven moment is het op. Hebben ze alles eruit geblablaat en is hun hoofd leeg.

Welke kleur….

Geen idee meer hoe ik hier ooit op kwam maar deze oefening doe ik ook al jaren met mijn kinderen. Als ze zo in hun hoofd zitten vraag ik welke kleur hun armen hebben. Of hun buik, billen, knieën of voeten. Of ze warm zijn of koud. Zacht of hard. Of het tintelt of niet. In het begin zegt de oudste vaak: huidskleur. Maar als ik doorvraag en vraag hoe het van binnen voelt komt ze vaak met de mooiste kleuren. Of ze merken op dat het eerst hard was en later dat het zachter word. Als ze erg in hun koppie zitten begin ik ook daar. Dus: welke kleur hebben je oren? De stap van hoofd naar voeten is gewoon te groot, dus zak ik geleidelijk naar beneden. En vaak, tegen de tijd dat ik bij hun kleine teen ben, slapen ze bijna 🙂

Enne ze werken vaak maar heus niet altijd dus meer ervaringen zijn altijd welkom!