Naast me staat een meisje. Ze is 9 jaar.
Ze twijfelt.
Zal ik gaan vuurlopen? Of niet.
Zal ik het doen? Of niet.

Opeens zegt ze: ” ik vind het zo spannend! ”
“Ja het is ook spannend.”
“Maar ik vind het zó spannend“, herhaalt ze.
“Ja dat mag. Voel dat maar, dat je het spannend vind. ”

Ze blijft staan, voor het vuurpad. In stilte.

Plotseling vraagt ze aan de volwassenen: “Willen jullie harder zingen?”
Dat doen ze.
Voor haar.
En dan maakt ze een keuze.

BAM daar gaat ze.

WOW.