Waar ligt jouw focus? Bij datgene wat (nog) niet goed gaat óf naar datgene waar jij ten diepste naar verlangt? Jij kiest. Of… ben je zo hard aan het werk dat je eigenlijk geen idee hebt?

Wat is jouw diepste verlangen?

Eergister nodigden we dertig vrouwen uit om hierbij stil te staan. Bewust stil te staan bij hun diepste verlangen en deze te onderzoeken. We daagden hen uit dit zo scherp mogelijk neer te zetten. Uiteindelijk stonden ze voor mij en zeiden het (soms voor het eerst) hardop. Sommige standvastig. Anderen met trillende stem. Want zeg maar eens hardop waar jij ten diepste naar verlangt en hoe dit er voor jou uitziet. Dat voelt kwetsbaar. Daar is moed voor nodig.

Als je dít verlangen kunt voelen en voor je ziet met ál je zintuigen dan blijkt dat je verlangen de vorm overstijgt. Want weet je…. Niemand zei: ik ben boekhouder, therapeut of putjeschepper. Of: Ik heb veel geld of bezittingen. Niemand. Het waren allemaal verlangens in de geest van: Ik ben gelukkig. Ik ben vrij. Ik ben mijzelf. Ik zeg wat ik denk.

Stuk voor stuk prachtige en krachtige zielsverlangens

Als je dát voor je ziet dan blijk je tot veel meer in staat, dan je in eerste instantie denkt. Natuurlijk zijn die hobbels er nog steeds. Natuurlijk zijn die angsten niet als sneeuw voor de zon verdwenen. Maar als je dat verlangen durft te gaan voelen, dan kom je vanzelf in beweging en ben je ook bereid die obstakels te nemen. Die angsten aan te gaan. Sterker nog: dan houdt zelfs een bed van hete kolen of een pijl je niet meer tegen.

Het is magisch om te zien wat er dán gebeurd

Ik heb ze één voor één in de ogen mogen kijken. Ik voelde de kracht onder de woorden als ze het hardop uitspraken. Om ze vervolgens uit te nodigen dwars door die weerstand heen te stappen en te gaan voor dat verlangen en een pijl te breken. Deze dappere vrouwen gingen één voor één in op mijn uitnodiging. Ze deden allemaal die stap naar voren. Hun verlangen was simpelweg groter dan de angst. En weet je wat ik zag? Eerst ontlading. Toen verbazing. En daarna verwondering. Wow, ik kan dit. Er ontstond een twinkel in hun ogen. Hun blik werd opener. Ik zag passie en plezier oplaaien. De ruimte leek met elke gebroken pijl lichter en lichter te worden. Het was zó mooi…

Waar verlang ik naar?

Natuurlijk doet deze vraag ook mij weer stil staan bij deze vraag. Waar verlang ik ten diepste naar? Hoe ziet dit eruit? Na deze avond wéét ik het (weer): Ik speel én ik dans.

Wanneer speel en dans ik? Als ik doe wat ik leuk vind. Als ik met mijn kinderen ben. Als er verbinding is en alles er kan zijn, zowel een lach en een traan. Als ik vuurtjes mag aanwakkeren bij anderen. Als ik iemand mag laten ervaren wat zijn/ haar potentieel is. Als een doffe blik veranderd in een twinkel. Als ik helemaal aanwezig ben. Dan knalt mijn hart bijna uit zijn voegen van dankbaarheid, dan zit ik in mijn element en speel ik.

Ik besef mij dat alleen de vormen verschillen: de ene keer als zorgende moeder. De andere keer als betrokken thuiszorgmedewerker bij ouderen, Uitdagende Firewalkinstructor, medicijnvrouw, ondernemer, kokkin, barmedewerker, ceremonieleider, schrijfster. You name it. Het is maar een vorm maar de basis vormt mijn hartsverlangen: spelen.

Heb jij er wel eens bij stil gestaan?

Wat maakt jou nou echt gelukkig maakt? Wat geeft jou energie? Ik ben benieuwd!