De aanleiding
Het feit dat ze mij lui noemde, vond ik niet eens zo erg denk ik achteraf gezien. Het werd pas menens toen mijn andere dochter zei: staken? Mam, dat hou jij nog geen dag vol. Als ik heel eerlijk ben was dit ook mijn eerste gedachte. Ik ben namelijk een erg opgeruimd type. Maar als iemand tegen mij zegt dat ik iets ‘toch niet kan’, ontvlamd er een klein vuurtje. Onee?? Denk jij dat?? Dat manlief vervolgens opmerkte dat hij echt wel meer zou willen doen maar ik hem vaak de kans niet gaf, want ‘dan heb jij het al gedaan’, maakte dat ik de knoop doorhakte. Ik ga een week niks doen. Ok, alleen het noodzakelijke. Dus ja ik breng en haal ze op van school én draag zorg voor het eten. Maar verder doe ik een week, niks, noppes, nada. Is goed hoor mama, zeiden de oudsten (nog steeds overtuigd dat ik het maar een dag zou volhouden) en mijn lief vond het ook wel een geinig experiment. Dus daar gingen we!

Gestart!
Het begon al goed. toen ik die avond wilde gaan slapen, lag er een berg was in de hal. Dat is ook de afspraak. Als je was hebt, mag je dat in de hal gooien. Ik vind het geen probleem om het mee te nemen naar de zolder. Daar slaap ik toch én staat de wasmachine. Maar… dan moet je de was wel uit elkaar halen. Dus geen propjes sokken, of truien met de halve mouwen nog binnenste buiten. De was is al werk zat dus dit mogen ze zelf wel even doen. Alleen doen ze het vaak niet en sta ik het alsnog te doen. Dát ga ik dus niet meer doen. Terwijl ik mijn tanden poetste dacht ik. Maar wacht eens even. Lief is eerder naar boven gegaan. Die is gewoon OVER dat stapeltje was heen gestapt. Had ie ook wel even mee kunnen nemen. Bekijk het, ga ik ook doen. Ik staak. Ik stapte over de was en ging naar boven…

De volgende ochtend bleef ik lekker lang liggen. Waarom zou ik er eerder uitgaan? Ik hoefde immers geen tafel te dekken. Toegevend dat lief dat meestal toch al deed. Eenmaal beneden kreeg ik de vraag of ik een appeltje wilde snijden. Waar ik normaliter dit zonder nadenken deed, zei ik nu: ‘nee’. De ogen van die jongste… priceless. ‘Kom maar schat, mama staakt. Ik snij wel even dat appeltje.‘ Tien minuten later kwam ze weer: ‘ mama wil je mijn regenbroek opvouwen?’. “ Nee, ik staak remember? ” De wanhoop sloeg lichtelijk toe. ‘Maar straks kom ik te laat op school! ‘. Tsja….

Het schoolplein
Eenmaal bij het schoolplein bleek ze niet de enige die aan de late kant was. Lekker is dat hè? zei een vader. Als je merkt dat je niet de enige bent die te laat is. Dat beaamde ik, maar zei ik er vrolijk bij: ” Ik maak mij er even niet zo druk om. Ik staak namelijk”. ‘Hoe bedoel je? Hè? maar jij hebt toch je eigen bedrijf?’ ” Jawel ik staak ook niet op mijn werk maar thuis.”  Grote ogen keken mij aan: ‘Thuis?!‘ “Ja, ik doe een week alleen de noodzakelijke dingen en verder niks dus dat was even wennen vanochtend… ”  ‘Maar hun boterhammen dan?’ “Boterhammen? Die smeren ze al jaren zelf. Maar gewoon: tafel dekken, tafel afruimen, rommel opruimen, de was, stofzuigen, badkamer schoonmaken etc etc.” ‘Ohhhhh maar dát’ zei vader trots…. is bij ons thuis heeeeeel gelijkwaardig verdeeld?’ “Ohja?” ‘Ja…. dat durf ik wel te zeggen…’ ” Joh wat fijn! Dus ik hoef je vrouw vanmiddag niet op een idee te brengen?” Verschrikt keek hij mij aan. “ Nee doe maar niet!…’ ” Ok…” Die middag sprak ik zijn vrouw. ‘Hé Janne! Wat hoorde ik nou? Ben je aan het staken?’ “Jaja, sinds vandaag. Maar ik begreep dat het niet nodig was om je op ideeën te brengen.” ‘Hoezo?’ “Nou… ik begreep dat het bij jullie thuis, hartstikke gelijkwaardig verdeeld is! Fijn lijkt mij dat!” ‘WAT zeg je?’ Grote ogen keken mij aan. ‘Hoe kom je daar nou bij?’ “Ehm……”