Dus als je recht uit je werk,
na een rot vergadering,
gestressed het schoolplein opstapt,
dan weten je kinderen dat al,
voordat jij een woord hebt gezegd.

Geeft niets, kan gebeuren.
Maar wéét dat de ander hierop reageert.
Bewust of onbewust.

Voorbeeldje?
Als iemand chagrijnig de kamer instapt,
dan ben ik al op mijn kievieven.
En dan kun je wel zeggen,
dat er niets aan de hand is.
Of dat het niets met mij te maken heeft.
Maar geloof mij: ik maak mij óf uit de voeten,
óf ik hou mij gedeisd,
en heel misschien ga ik wel met je in discussie,
want hé, ga iemand anders eens even lekker lastig vallen!

Maar… het omgekeerde geldt natuurlijk ook!
Als iemand blij en vrolijk de kamer binnenstapt,
word ik al nieuwsgierig,
en kom ik naar je toe.

De keuze is aan jou.

Maar Janne, als ik boos ben,
ben ik toch gewoon boos.
Als ik blij ben,
ben ik toch gewoon blij?
Dus hoezo, de keuze is aan mij?

Eens. En nogmaals:
Geeft niets, kan gebeuren.
Maar wéét dat de ander hierop reageert.
Zeker kinderen.
En sta hier eens bij stil.
Want vaak wordt er naar de kinderen gewezen,
en gekeken naar hun gedrag.
Maar vergeet men,
ook even in de spiegel te kijken.

Dus bij deze de uitnodiging.
Nieuwsgierig en oprecht.
En indien nodig maatregelen te treffen.
Door bijvoorbeeld meer tijd te nemen,
en zelf tot rust te komen,
voordat je dat plein opstapt.

En lukt dat niet,
te benoemen hoe jij je voelt.
Want van mooi weer spelen,
raken kinderen pas écht in de war.
En bijkomend voordeel:
ze leren de woorden kennen,
die hoort bij de energie.
Hoe mooi is dat?