De laatste tijd heb ik steeds vaker boze kinderen in mijn praktijk. Kinderen die driftbuien hebben. Boos worden om ‘niks’. Zich afreageren op broer of zus. Gooien met dingen. Of slaan met deuren. Vaak gevolgd door een wanhopige moeder. Ze begrijpt niet waarom haar kind boos is. Vraagt er naar met als gevolg dat haar kind nog bozer word. Doet haar best haar kind te helpen en krijgt alleen maar de deksel op haar neus. En bij iedere goed bedoelde poging contact te zoeken, lijkt de deur alleen maar nog harder dicht te gaan.

Zo had ik laatst ook een moeder en kind in mijn praktijk. Na het verhaal van moeder keek haar kind alleen maar nog bozer. Opgetrokken schouders. Standje negeren. Ze begreep er nog steeds niets van! En nee, ik weet ook niet waarom! Jij ook altijd met je vragen…. En denk maar niet dat ik er hier, met dat vreemde mens, wél over ga praten! Grote frustratie alom.

Toen ik dit zag gebeuren pakte ik mijn glitterpotje erbij. Je wat?! Een simpel glazen potje met water en een enorme dosis glitters. Ik weet niet hoe het voor jou is…. begin ik… maar als er teveel dingen gebeuren om mij heen en in mij, gebeurt er bij mij dit in mijn hoofd. Ik schud het potje stevig heen en weer en zet het daarna op de tafel. De glitters fladderen als een dolle door het potje. Nieuwsgierige ogen kijken mijn kant op. Ik kan niet meer zo goed nadenken en ik verlies al het overzicht. Als mijn hoofd zo’n chaos is en mensen gaan mij bijvoorbeeld vragen stellen, gebeurt er vaak dit. Ik pak het potje weer op en schud nog wat harder. Ja, dat heb ik ook! Een blik van herkenning verschijnt. En wist je dat dit heel normaal is? Weet je wat er dan gebeurd? Zowel moeder als kind kijken mij verrast aan. Nee….

Werking van de zintuigen

Al jouw zintuigen, en dat zijn niet alleen je ogen, je neus en je mond maar ook je huid (tast/ temperatuur) en je evenwichtorgaan (die er voor zorgt dat jij in balans blijft), zenden prikkels naar je hersenen. Als je meer zintuigelijke prikkels doorkrijg dan je verwerken kunt, ontstaat er chaos in je hoofd zoals in dit glitterpotje. Wat er eigenlijk gebeurd is dat je in een overlevingsmodus stapt. Je reptielenbrein neemt het over en je kunt niet meer helder nadenken. En dan kunnen er grofweg drie dingen gebeuren: je vlucht en trekt je terug, bijvoorbeeld op je kamer, je bevriest en je doet niets meer of… zoals vermoedelijk in jouw geval: je raakt geïrriteerd en krijgt driftbuien en/of woede aanvallen (vechten)… Aangezien je op dat moment in je overlevingsmodus zit, heeft het dan ook geen enkele zin om er, op dát moment, over te praten. Dat gaat simpelweg niet. Je neo-cortex, het deel van je hersenen die je daarvoor nodig hebt, is namelijk tijdelijk erg slecht bereikbaar. Oh..

Wat veroorzaakt de beweging?

Ademloos kijken we naar de bewegende glitters in het potje, het blijft fascinerend… De vraag is nu: wat veroorzaakt nou die beweging van al die glitters? Waardoor raak je overprikkeld, want dat is wat er gebeurt. Wat zorgt ervoor dat er chaos in je hoofd ontstaat? En jouw hoofd vol wordt? Voor sommige kinderen is dat door de drukte in de klas… of gedoe thuis of met vriendjes en vriendinnetje… weer anderen hebben een hele drukke agenda… of kunnen niet goed tegen spanning…. of…. Het is vaak een combinatie van verschillende dingen en voor iedereen anders…. En dat kun je onderzoeken en ontdekken wat je daar aan kunt doen. Zodat je kunt blijven spelen in plaats van overleven… Stil kijken we samen naar de dansende glitters. En dan komen er opeens woorden: op school is het heel druk, we zitten met wel 30 kinderen in de klas en er is altijd heel veel lawaai… En laatst…

Wat kun je dan doen?

Wat zou je kunnen doen als er zoveel chaos is in je hoofd en je hoofd eruit ziet als deze glitterpot? vraag ik. Geen idee. Schouders worden opgehaald. De weerstand is weer terug. Dan: er tegenin gaan en de andere kant op draaien misschien? Probeer maar… De glitters draaien nu als een dolle de andere kant op. Nee. Dat werkt niet…. Ik weet het niet, hoe dan…? Ik zeg niets. En kijk alleen maar naar het potje daar op tafel. Ze kijken met mij mee. De glitters zijn er. We kunnen ze niet weg toveren. Of wegblazen. Wegdrukken gaat ook niet. Negeren evenmin. Erover praten heeft ook geen effect. De glitters bijven glitteren. We blijven er naar kijken. Langzaam zakken de glitters naar beneden. Op de bodem ontstaat een dikke laag glitters. Het water erboven wordt steeds helderder. Er naar kijken en verder niets?!? Verbaasde ogen kijken mij aan. Ik knik. Het er laten zijn en verder niets…. En dát is vaak moeilijker dan je denkt…