Wat je niet ziet, dat is er niet

Jaren heb ik gedacht dat dit ook gold,
voor de dingen die ik aanvoelde.

Sterker nog,
Ik dacht dat mijn mensenkennis 0,0 was.
Want als ik voelde dat er iets speelde,
en ik vroeg er naar,
werd het meestal totaal ontkent.
Daardoor raakte ik er van overtuigd,
‘ dat ik het vast verkeerd zag’.
Het was immers niet tastbaar,
ik kon het niet bewijzen.

Dat maakte dat ik aan aan mijzelf ging twijfelen,
dat ik vaker mijn mond ging houden,
en aan het puzzelen sloeg,
op zoek ging naar woorden,
om mijn binnen en buitenwereld te laten kloppen.
En weet je… dat voelt heel eenzaam.

Dat zie ik ook bij veel kinderen in mijn praktijk

Ze voelen heel veel en als ze dit uiten,
krijgen ze vaak eenzelfde respons.
Ze gaan ook op zoek gaan naar houvast,
naar erkenning. Ook bij mij.

Maar ik voel niet altijd alles wat zij voelen

ik zie niet alles wat zij zien.
En dat vertel ik ze ook.
Met een belangrijke toevoeging:
dat wil NIET zeggen dat het er niet IS.

Leg dat maar eens uit!

Deze oude vrouw doet dat vaak als volgt:
Het is net als de verschillende radiogolven,
die door de ether gaan.
Je kunt je afstemmen op één van die golven,
dan voel je die frequentie, dan hoor je dat ene radiostation.
Maar dat wil niet zeggen, dat die andere radiostations er niet ZIJN.
Alleen ben je daar op dat moment niet op afgestemd,
dus hoor jij ze op dat moment niet.
Maar het kan prima naast elkaar.

Hoe doe je dit dan?

Ik stem mij af op het kind.
en zoek de frequentie waar hij of zij op zit.
Door te luisteren naar wat hij of zij vertelt.
Zijn of haar gevoel te erkennen. Want dat is er.
Of je het nu overdreven vind of niet,
of je het nu onzin vind of niet.
Luisteren. Zonder oordeel.
Nieuwsgierig en onderzoekend.
Want de kans is groot,
dat jij naar radio 2 luistert,
en je kind naar radio 538.

En roep niet te snel,
wat je niet hoort/ziet of voelt, is er niet.
Tenzij je aan het schoonmaken bent 😉