Wat gebeurt er dan in je lijf?’
” Wéét ik veel! Ik ben gewoon boos.”
Verongelijkt kijkt ze mij aan.
Wat een stomme vraag.

Ik pak een vel papier en teken een lijf. Haar nieuwsgierigheid is gewekt. ‘ Wil je je ogen sluiten? En teruggaan naar het moment dat je zo boos was.’ ” Maar dat was helemaal niet leuk!”. ‘ Nee dat begrijp ik. Zou je het toch willen proberen?  En er helemaal instappen.’

‘ Als je daar aan toe bent, wil je dan je ogen weer openen en tekenen wat je voelt in je lijf? Het hoeft niet mooi, ook niet precies. Niet bij nadenken, gewoon doen.’

Met licht weerstand sluit ze haar ogen. Lange tijd is het stil. Ik voel de spanning stijgen en zie dat haar handen zich ballen, dan opent ze haar ogen en begint te tekenen.

Haar hoofd is één grote chaos, haar handen worden rood, haar buik blauw etc. ” Zo! Dit gebeurt er dan in mijn lijf! ” Nou je zin, lijkt ze te zeggen… Mooi, ze zat er echt even helemaal in, schiet er door mijn hoofd.

‘Ok… dankjewel…’ Ik benoem wat ik zie zonder oordeel. Ze verzacht en corrigeert waar nodig. Zo geeft ze mij een prachtig inzicht, wat er in haar omgaat en vindt zij zelf de nodige woorden.

‘ En als ik je lijf nu nog een keer teken. Hoe voelt het dan in je lijf, als je helemaal ontspannen bent? Zoals net, toen je op de mat lag?’ Weer sluit ze haar ogen wordt stil en begint daarna te tekenen. Nu stromen de woorden terwijl ze tekent.

We kijken naar de verschillen. De ene bestempelen we als ‘code groen’, de andere als ‘code rood’. Bij ‘code rood’ is ze niet meer aanspreekbaar, doet ze zichzelf en anderen pijn en dat wil ze niet meer.

Weer teken ik een lijf. ‘Heb je enig idee, vraag ik, wat er daar tussenin gebeurt?’. Opnieuw begint ze te tekenen.” Ohja en nu we toch bezig zijn,
zal ik ook tekenen hoe ik mij voel NADAT ik zo kwaad ben geworden? “
‘ Graag….’ Hoe langer ik er naar kijk, hoe groter mijn verbazing. Zo gedetailleerd zag ik het niet eerder.

We leggen de 4 tekeningen naast elkaar. ‘ Dus eerst voel je spanning in je kaken?’ ” Ja het is net alsof het daar verstrakt en nu ik er over nadenk… het is net alsof ik steeds benauwder word… de druk wordt steeds groter, uiteindelijk ontplof ik en weet ik niet meer wat ik doe…” Verdrietig kijkt ze mij aan.

Ik leg haar uit wat er gebeurt in je hersenen en dat het logisch is dat er op dát moment moeilijk met haar te praten valt. Opgelucht kijkt ze mij aan. ” Dus ik ben niet gek? ” ‘ Nee…, en het is de kunst is volgens mij om niet in code rood te komen… want hier kun je nog kiezen.’” Hoe dan….”?

‘ Als ik het goed begrijp, begint het bij jou dus eigenlijk bij de spanning in je kaken? ‘ ” Ja… ” ‘ Mooi hè? Hoe je lijf jou waarschuwt, vind je niet?’ Verbaasd kijkt ze mij aan.” Verdomd… zo heb ik nog nooit gezien “ zegt ze.

Het werd het begin van ons onderzoek van code oranje naar groen.
Van inzicht naar overzicht, stap voor stap naar blijvende verandering.