Stel… je gaat voor je werk naar een training die twee dagen duurt. Het is inclusief een hotelovernachting. Niet heel gek in werkend Nederland toch? Je bereidt je voor. Pakt al je spullen en als je weg gaat zegt iedereen tegen je: wél je best doen hè? Wat doet dat met je? Krijg je er nog meer zin in? Haal je je schouders op? Vergroot het je plezier in de training? Roept het een spanning op? Of….
De training blijkt intensief
De hele dag hoor en zie je nieuwe dingen. Van half 9 ’s ochtends tot in de middag zit je op een stoeltje in een inspiratieloze workshopruimte met een flip-over en een white board in een honderd in een dozijn hotel ergens langs de snelweg. Want dat is zó lekker makkelijk bereikbaar. Het enige wat er buiten te zien is, is een strak gemaaid gazonnetje of, als je geluk hebt, een bosje achter het hotel waar je in je korte pauze een rondje kunt wandelen.
De volgende dag krijg je een toets
Om te controleren of je de dag ervoor wel goed genoeg hebt opgelet. Je moet een bepaalde score halen anders krijg je je certificaat niet en dat zou je baas niet leuk vinden. Spannend! Je belt naar huis om te vertellen hoe het is en weer hoor je: wél je best doen hè?
Wat doet dat met je?
Ga je nu met een gerust hart de toets in of roept het juist meer spanning op? En wat als je straks faalt? Begreep je de stof niet goed genoeg? Deugde de test niet? Was de trainer een eikel of … heb je dan simpelweg niet genoeg je best gedaan?
Motie van wantrouwen
Achja…ik heb het bovenstaande allemaal maar verzonnen. Mijn duim is groot, zoiets gebeurt natuurlijk niet. Alhoewel… ik hoor volwassenen dit zó vaak tegen kinderen zeggen. Op het schoolplein, in het zwembad, bij de sportvelden, ….. Het is bijna niet te turven hoe vaak er word gezegd ‘wél je best doen hè? Het staat zelfs in kinderboekjes! Hoe vaker ik het lees of hoor, hoe opstandiger ik word. Waarom zeggen we dat toch iedere keer weer? Alsof kinderen het anders niet ‘goed genoeg’ proberen? Ze anders er met hun pet naar gooien? Het lijkt wel een motie van wantrouwen! Wat is er mis met ‘van proberen kun je leren’? Experimenteer, probeer, heb plezier en leer!
Wat zeg je dan?
Een oud collega keek me ooit verschrikt aan toen ik me hier vreselijk druk om maakte bij de lunch. Hij realiseerde zich plotseling dat hij dit elke ochtend tegen zijn dochters zei. Tsja… en waarom eigenlijk? Hij had er nog nooit over nagedacht. Het was een gewoonte. Het was een standaardzinnetje geworden. En ik vrees dat hij niet de enige is.
Vertwijfelt vroeg hij: maarre… wat zeg jij dan eigenlijk? Nou gewoon: veel plezier! Geniet van deze mooie dag! Zoiets. Er verscheen een brede lach op zijn gezicht. Je hebt gelijk. Dat is het allerbelangrijkste! Dat zouden we eigenlijk allemaal moeten je zeggen. Precies! Wie volgt?
Mooi en belangrijke tekst. De lat (te) hoog leggen roept idd vaak spanning op waardoor de prestatie waarschijnlijk juist minder goed gaat. Vanuit ontspanning gaat alles beter. Zelf roep ik vast (nog) wel eens ‘goed je best doen’ maar ik ga er nog meer op letten. Onze uitspraak thuis is:’ Gewoon proberen!’ Peuterlief roept dit al regelmatig.
Mooi! Voor mij zit er ook meer speelsheid in ‘gewoon proberen!’
Ik ben het hier niet helemaal mee eens. Waar ik het mee eens ben is dat je kinderen geen druk moet opleggen maar juist door zoiets te zeggen kun je de druk ook weghalen. Mijn zoontje durft bij zwemmen niet door het gat en hij vindt het erg omdat hij denkt dat hij het dan niet goed doet. Ik zeg dan tegen hem dat als hij zijn best doet, dat dat meer dan genoeg is. Dus: gewoon je best doen, meer kun je niet doen ( dat zeg ik er wek bij). En daarmee voekt hij juist minder druk om door dat gat te gaan. Hij doet zijn best, probeert het en dat is het belangrijkste.
Ja, ik denk dat ik begrijp wat je schrijft. Blijkbaar denkt jouw zoontje dat hij het anders niet ‘goed’ doet. Jammer is dat hè? Want het liefst zie je hem dat water in springen en een poging wagen. Zonder druk. Door heel graag iets ‘goed’ te willen doen ontstaat er ook een spanning. Althans bij mij wel. Ik heb zelf zo’n heel mooi duiveltje op mijn schouder gezet die dat af en toe in mijn oor fluistert. Zodra ik me daarvan bewust wordt en dat los kan laten (ook niet altijd makkelijk), ontstaat er een ontspanning en gaat het vaak een stuk beter. Ik zeg dan ook vaak (net als Nathaly): gewoon proberen of ‘van proberen kun je leren’. Voor mij is dat losser, speelser en vrijblijvender dan je best doen.
Ik ben het eens met Patricia. Een beetje aanmoedigen iets te doen kan geen kwaad.
En dan verschilt de vorm en de hoeveelheid druk ook nog per persoon, waar de een zich prettig gestimuleerd voelt door een ‘doe je best!’ zal de ander dat als druk ervaren en dichtklappen.
Ik heb juist een probleem met ‘proberen’. Probeer eens een boek op te tillen, wat gebeurt er dan? je tilt het op of je laat het liggen. Proberen is niks. Als je besluit iets te doen, doe dat dan naar beste kunnen. Niks mis met ergens je stinkende best voor doen. Bijvoorbeeld uit te zoeken wat bij jouw kind/partner het beste werkt.
Natuurlijk, dat is ook per persoon verschillend. En met stimuleren en uitdagen is niks mis. Het gaat er mij vooral om dat mensen het vaak onbewust zeggen, uit een gewoonte. En niet altijd beseffen dat het een spanning kan geven.
Of wat ik ook vaak hoor als er een kindje hier komt spelen; “lief zijn hè?” Ehmm ik denk niet dat zo een boodschap aankomt. Gewoon plezier maken met spelen, dat vind ik fijn!
Ja herkenbaar! En weet je wat ik dan altijd zo lastig vind? Als ze weer worden opgehaald en mij wordt gevraagd: is hij/zij lief geweest? Heeft hij/ zij goed geluisterd? Dat voelt zo ongemakkelijk, alsof je klikt. Nee HIJ of ZIJ heeft niet goed geluisterd… Maar misschien heeft het soms wel niet ‘goed geluisterd’ simpelweg omdat IK niet duidelijk was. Of omdat IK de grens niet duidelijk heb aangeven.