Iedere keer weer blijf ik mij verwonderen,
over de innerlijk wijsheid van kinderen.
De kunst is om ze hiermee in contact te brengen.
Dat is soms een zoektocht,
en het vergt vertrouwen en geduld,
maar als ze er contact mee maken,
dan sta ik vaak versteld van hun weten.

Zo mocht ik laatst werken met een kind,
die alles maar dan ook alles beredeneerde.
Een top denkertje.
Die de controle wilde houden,
door op afstand te blijven.
Te voelen wat er verwacht werd,
en het liefst gewenste antwoorden gaf.

Voor mij een uitdaging,
om dicht bij mijzelf te blijven,
open te blijven zonder verwachtingen.
Want deze kinderen slaan direct dicht,
als ik iets van ze ‘wil’.

En het is zo mooi, als dat lukt,
en ik langs het beschermde muurtje kom.
Ze mij een inkijkje geven in hun gevoelswereld.
En tjonge… dan blijkt dat deze vaak intens is,
zo intens dat ze zich er soms geen raad mee weten.
Hoe raak hun waarnemingen zijn,
en ze het geheel vaak overzien,
weten wat er nodig is,
als ze eenmaal in hun lijf zijn gezakt,
en dat duveltje op hun schouder,
een keer de mond snoeren.

En soms blijft het tussen ons,
werken we samen om het handen en voeten te geven.
Zodat er meer rust en vertrouwen ontstaat.
Een andere keer mag ik (ook) de brug vormen,
tussen ouder en kind.
Voel ik mij een soort tolk-vertaler,
en ontstaat er weer verbinding.

Echt… op zulke momenten,
knijp ik in mijn handjes.