Inmiddels kan ik het voelen,
er naar kijken,
en zelfs glimlachen.
maar dat is wel eens anders geweest.

Vroeger was dat wel anders

Toen voelde het pas als het veel te laat was.
Tegen die tijd, had ik hoofdpijn,
en was ik zo benauwd,
dat ik moest overgeven,
Dat luchtte gek genoeg op.
maar dan vloog er van alles door mijn hoofd:
‘ het ligt aan mij ’
‘ ik kan het toch niet ’
‘ zie je nou wel, daar ga je weer’
‘ ik zie het vast verkeerd ‘
Dan was mijn benauwdheid zo weer terug,
en moest ik weer overgeven.
Dat kon zo net zolang doorgaan,
tot ik niet meer kon,
en uitgeput in slaap viel.

Niet verder vertellen…

Uiteraard mocht niemand dat weten,
want stel je voor….
Ik schaamde mij ervoor.
Het voelde kwetsbaar.
En dat was het laatste wat ik wilde.
Ik wilde sterk zijn.
Het naar mijn zin hebben.
Lol hebben, net als de rest.
Erbij horen.

Controle, controle, controle

De controle willen houden,
door het te verbergen,
en mooi weer te spelen,
voelt niet alleen heel eenzaam,
het is echt dodelijk voor je levenslust.
Je gaat er heel hard door werken,
het ontneemt je heel veel plezier,
en het kost je bergen energie.

Hulp zoeken,
was pas echt een teken van zwakte.
Ik moest het zelf oplossen.
Want als je hulp zocht,
dan was er ‘iets mis met je’,
was mijn stellige overtuiging.
Maar probeer je gevoel,
maar eens met je hoofd op te lossen.
Dat lukt niet.
Althans… mij niet.

Mijn lijf trok aan de noodrem

En jeetje wat ben ik achteraf blij,
dat mijn lijf aan die noodrem trok.
Dat het mij dwong in de spiegel te kijken.
Zonder afkeuring maar nieuwsgierig.
Steeds meer te gaan voelen en dit te uiten.
Zo heb ik het stapje voor stapje omgedraaid.
Ging ik van overleven naar leven.

En nu?

Stappen maak ik nog steeds, iedere dag weer.
Alsof je een ui afpelt.
Laagje voor laagje.

Want ik wil mij niet meer verschuilen,
achter rollen en methodieken.
Maar nog meer te luisteren naar mijn intuïtie,
en mijn ervaring te delen.

Want ik herken het bij zoveel kinderen,
die doen wat er van ze verwacht word,
bang zijn om fouten te maken,
en een negatief zelfbeeld hebben.

Ze veranderen soms van vurige kinderen,
in lullige waakvlammetjes.
en dat is zo zonde.

Voor hen wil ik mijn stem meer laten horen,
ook al ben ik er niet altijd zeker van.

Ja, dat vind ik spannend.
Ja, daar krijg ik het benauwd van.
Daar gaat mijn hartslag van omhoog.
Dat voel ik (yeah!)
Het is er (yeah!)
En door op die post knop te klikken (IEKS)
gooi ik het de wereld in (YEAH!) .