Dat meisje is zo stom!’
‘Ja, is ze stom?’
‘Nouja, stom. Ze zegt nooooit wat…
Ze laat zich nooit zien’
Zo saaaaaaaaaaaaaaai.

Even ben ik stil.
‘ Ik was ook zo’n meisje’ zei ik.
Grote ogen kijken mij aan
‘Zei jij ook nooit wat?’
Nee weinig, sterker nog,
ik moest van mijn moeder,
elke avond verplicht vertellen,
wat ik die dag had gedaan.
Anders had ze geen idee.
Verschrikkelijk vond ik dat.

‘Maar waarom zei je dat niets?’
vroeg ze oprecht nieuwsgierig.
Hmz….de wereld vond ik overweldigend.
Ik zag veel. Hoorde veel. Voelde veel.
Ik wist niet zo goed,
hoe ik daar mee om moest gaan.
En had moeite hier woorden aan te geven.
Het leek de lading niet te dekken.
Of ik was bang dat andere mensen,
mij maar raar zouden vinden.
Dus hielt ik maar mijn mond.

O.
‘ Maar dat is toch heel alleen?’
Dat kan heel alleen zijn ja.
Hmz…

‘ Maar daar heb je nu geen last meer van.
Toch? ‘
Soms nog wel hoor.
Mijzelf volledig laten zien,
precies zoals ik ben,
vind ik soms nog steeds spannend.
Maar het gaat mij steeds beter af.
Met vallen en opstaan.’

‘ Stom is ook eigenlijk niet het goed woord,
weet je…
Het is vooral zo zonde…
Want eigenlijk ben ik gewoon,
hondsnieuwsgierig wie ze is,
maar daar kom ik nu niet achter.
Echt vét irritant!
Ik glimlach.
Wat zijn kinderen toch wijs….