Laatst had ik een prachtig gesprek,
met een wijs en prachtig kind.
‘Maar wáárom voel ik mij dan zo?’
Dat weet ik ook niet, antwoordde ik.
Denk je dat als je dat weet,
het gevoel weg is? vroeg ik.
‘Ja, dat denk ik wel!’

Auto ongeluk

Ik vertelde mijn eigen ervaring.
Toen ik 11 jaar oud was,
kregen mijn ouders en mijn broertje,
een zeer ernstig auto ongeluk.
Ze waren er ernstig aan toe.
Mijn moeder lag op de IC,
vol slangen en allerlei apparatuur.
Ik weet nog dat ik in de auto zat,
op weg naar het ziekenhuis,
en dacht: Sterk zijn Janne,
anders heeft je zus niets aan je.
Ik hielt mij groter dan ik mij voelde.
Sterker nog, ik stopte met voelen en stapte in overleven.
Het was op dat moment té heftig.

Sindsdien raakte ik geregeld in paniek

Als iemand te laat kwam,
al was het maar 10 minuten,
was mijn eerste gedachte:
hij is met zijn dronken hoofd de gracht in gefietst,
ze is aangereden door een tram,
hij heeft een ongeluk gehad…
Er was in mijn hoofd altijd iets ergs gebeurd.
Nooit: hij is de tijd vergeten of ze heeft de trein gemist.
Als iemand er dan “eindelijk” was kon ik buitensporig kwaad worden.
Pure angst. Weet ik nu.

Pas later legde ik de link met deze gebeurtenis

Ik begreep waar mijn paniek vandaan kwam.
En ja het was absoluut fijn om het te kunnen verklaren.
Maar… dit nam het gevoel niet weg.

Sterker nog, als het gebeurde kon ik,
snoeihard zijn, naar mijzelf toe.
Janne, kom op! Dat Pietje te laat is,
betekent niet dat er meteen iets ergs is gebeurd.
Het feit dat het bijna één keer mis is gegaan bij je ouders,
wil niet zeggen dat iedereen die te laat is, misschien wel dood is.
Dat wéét je toch! Stel je niet aan. Doos.

Maar hoe gaat het gevoel dan weg?

Een paar vragende grote ogen kijken mij aan.
Nou… het heeft mij geholpen om iemand te zoeken,
die mij hierbij kon helpen en bij wie ik mij veilig voelde,
om die angst helemaal te voelen.

Juist door het niet weg te duwen,
en te roepen dat het allemaal wel mee valt.
Die weg had ik bewandeld en werkte niet.
Nee, dwars door de paniek heen,
en in mijn hele lijf te voelen.

En dat gaat echt niet in één keer

Maar stapje voor stapje.
Was het leuk? Absoluut niet.
Alle spanning die ik vast had gezet in mijn lijf kwam er uit.
Luchte het op? Absoluut.
En ik realiseerde mij dat ik niet zozeer bang was,
dat iemand er niet meer zou zijn,
maar dat ik dan alleen zou zijn.

En wat dan?
Om mij daarna tot in mijn tenen te realiseren:
Hé… ik redde het toen ik 11 jaar oud was,
dan mag ik er op vertrouwen,
dat ik het nu ook aan kan.

Is het nu over?

Ja en nee.
De koppeling: telaat- er is iets ergs gebeurd is vrijwel weg.
De oude lading is er af.
Maar soms als iemand echt veel later is,
dan hij of zij had gezegd,
wordt ik nog steeds zenuwachtig.

Maar op een ‘gezonde’ manier.
Ik raak niet meer volslagen in paniek zoals eerst,
en ben mij veel sneller bewust van mijn ‘vluchtgedrag’.
Hierdoor kan ik het nu veel eerder omdraaien,
en in het moment voelen wat er gebeurd.
Zonder dat het destructief is.

Dus niet meer: stel je niet zo aan!
Maar nieuwsgierig: Ok Janne, wat gebeurt er?
Ben je er nog?
Staan je voeten nog op de grond?
Waar zit je met je adem?
Wat voel je?
Aanwezig blijven.
Steeds minder vechten of vluchten maar juist… voélen.
Ook als het niet leuk is.