Stel…
Je wordt ergens enorm door geraakt,
schrikt jezelf een hoedje,
voelt jezelf alleen en eenzaam,
of valt en doet jezelf pijn,
en je moet huilen.

Niet zo gek toch?

Maar dan komt er iemand naar je toe,
die zegt zoiets als:
“ Nou, zo erg is het toch niet?”
“ Ik vind het wel een beetje raar dat je daarom moet huilen”
“ Je bent nu toch een grote meid/ jongen…?”
“ Stel je niet zo aan….”
“ Nou jij kunt zo naar de toneelschool…”
“ Nu is het wel genoeg…”
“ Oh kijk, zie je die mooie vogel…?

Wat doet dat met je?
Hoe voelt dat?
Is het helpend?
Zou je het nogmaals doen?
Of slik je het de volgend keer in?
Zet je een masker op?

En nee, het is helaas geen uitzondering.
Ik hoor het zo vaak om mij heen:
op straat, op het schoolplein, in de stad,
en van kinderen in mijn praktijk.
Ze voelen zich aanstellers.
Ze denken dat het aan hen ligt.
Denken dat ze moeten veranderen,
dat er iets mis is.
Het is soms hartverscheurend.

Lieve grote mensen,
Geloof mij: de tranen zijn echt.
Het is geen aanstellerij.
Het helpt om spanning en stress te ontladen.

‘Ze doen het gewoon om aandacht te krijgen’.
is ook zo’n opmerking die ik vaak hoor.
Misschien. Maar vertel mij eens:
Wie wil er nou geen aandacht?
Als je bent geschrokken, verdriet hebt,
of jezelf pijn hebt gedaan?
Dus ja het klopt: hij of zij wil aandacht.

Dus doe mij en al die kinderen een plezier,
en de volgende keer als je een kind ziet huilen,
hoe klein of groot dan ook,
denk nog eens 3 keer na,
voordat je iets zegt.
Laat het huilen…
Wees aanwezig…
Luister…
Zonder oordeel…

Dankjewel…