Als ik thuiskom staat het aanrecht vol,
op de tafel staat nog een restje ontbijt.
Mijn handen jeuken.
” Je doet het NIET!” brult het duiveltje.
Ja maar… schiet er door mijn hoofd.
” WAT zei hij ook alweer??
Je gaf hem niet de TIJD om het op te ruimen,
je was vaak te snel, weet je nog?
Hoelang ben je weg geweest?!
ZES UUR. Hoezo géén tijd?”

Ik besluit niks te doen.
weliswaar met moeite,
maar ik doe het niet.

Als ik de kinderen ophaal en weer thuiskom,
tref ik een trotse lief aan.
‘ Kijk Janne!
ik heb de tafel opgeruimd én het aanrecht!
zie je wel dat ik het doe,
als ik de kans krijg.’

Ik schiet in de lach,
en zeg maar niks over het feit,
dat een doekje over het aanrecht,
geen overbodige luxe zou zijn,
maar besef meteen: damn… criticus,
dat is mijn ding.
Mijn hemel, dit gaat een interessante week worden…

Die avond stap ik voor de tweede keer,
OVER de groeiende stapel was heen.
‘ Benieuwd wanneer ze dat in de mand gooien’,
zegt manlief vrolijk.
” Nou… de afspraak is,
dat ze het in de gang mogen gooien,
want ik vind het geen probleem,
om het mee naar boven te nemen,
als ze het maar uit de knoop halen.”
‘ Oh? Maar waarom nu niet dan,
zit het nog in de knoop?’
” Allereerst omdat ik staak,
én omdat jij voor mij naar bovenging,
en er doodleuk overheen stapte”.
Grote ogen kijken mij aan.
‘ Sjit… ja je hebt gelijk….’

Als ik de volgende ochtend,
naar beneden loop,
is de gang leeg,
én… draait de wasmachine….