Ik ben lekker aan het werk in Magazijn14,
als ik een appje krijg van een collega,
waar ik die middag een afspraak mee heb.
‘ Kunnen we ook overleggen bij jou thuis?
Dan red ik het logistiek net wat makkelijker.’
” Jahoor, geen probleem!” app ik terug,
” maar let niet op de rommel.”

Die middag kijkt ze lichtelijk verbaasd om zich heen,
dit is ze niet van mij gewend.
Op mijn normaal strak opgeruimde aanrecht,
is het nu een lichte chaos.
Achter de bank staan allerlei kopjes.
Op de grond ligt nog een verdwaalde tas,
de kruimels van het ontbijt liggen nog op tafel,
en ga zo maar door.
” Ik heb je gewaarschuwd!” riep ik,
en leg haar uit dat ik staak.
Thee? Koffie? en schuif wat spullen opzij op tafel.
Ze schiet keihard in de lach.
” Boeiend experiment lijkt me.”
Nou dat is het zeker.

Als ze weg is,
wil ik haar kopje in de vaatwasser zetten,
(mijn eigen dingen ruim ik wel op)
maar die blijkt nokvol vieze vaat  te zitten.
Net als ik hem wil aanzetten,
brult dat duiveltje weer in mijn oor: Je STAAKT!
Ze hebben hem volgeladen,
dan kunnen ze hem toch ook AAN zetten?
Ohja… en ik doe hem weer dicht.

Als ik mijn dochters ophaal van school,
blijkt mijn thuisstaking als een lopend vuurtje,
over het schoolplein te gaan.
‘ Hé Janne! Nog steeds aan het staken?’
” Ja, ja we zitten pas op dag 2 mensen”
‘ Hoelang denk je het vol te houden?’
” Een week, dus ik heb nog even…”
‘ Echt?!? ‘

Eenmaal thuis droppen ze (zoals gewoonlijk)
hun gymtassen ergens op de grond.
De chaos wordt steeds een beetje groter.
Het kost mij moeite er niets van te zeggen,
of er iets aan te doen.
Het lijkt ze weinig te deren,
en ik vraag mij af wat hun grens is,
wanneer ze in beweging zullen komen.
Ik stap eroverheen,
en breng ik mijn jongste dochter,
naar een kinderfeestje.

De grens?

Na het avond eten ruimt mijn dochter af,
als ze de vaatwasser opentrekt,
roept ze vol verbazing uit:
” hij zit nog vol vieze vaat!!”
Je ziet opeens de moed in haar schoenen zakken,
en niet alleen bij haar, ook bij manlief.
Ik kan er niets aan doen,
maar om die beteuterde gezichten,
moet ik zo ontzettend  lachen.
” Jij wist dit hè?” vraagt manlief.
Ik geef het ronduit toe.
Er volgt een diepe zucht.
‘ Zeg… valt het ophalen van een kinderfeestje,
óók onder je thuisstaking?
Want ik geloof dat ik met de hand,
zal moeten gaan afwassen…. ‘
” Ach… ik ben de lulligste niet.
Ik haal haar wel op! “
en met een huppeltje stap ik op mijn fiets,
ik begin het stiekem steeds leuker te vinden…