Ik begrijp er geen snars van. Echt niet.
De laatste tijd, word ik geconfronteerd met moeders,
bij wie het niet zo goed gaat met hun kind.
Duh, niet zo vreemd zul je misschien denken,
dat is toch je vak? En dat klopt.
Maar niet eerder, hoor ik zo vaak in korte tijd,
dat men al een tijdje op zoek is naar hulp voor hun kind,
omdat er door derden wordt gezegd,
dat er iets niet in orde is met hun kind.
En om aan te tonen dat er iets mis is,
worden deze kinderen eindeloos getest,
tot derden het snappen.

Ik herhaal: om te kijken wat er MIS is.
Welke boodschap geef je een kind dan mee?
Met deze intentie?
Schat we gaan kijken wat er MIS is met JOU.
daarvoor mag je nu deze test maken….

En het wordt steeds bonter,
want vaak doen de ouders van alles VERKEERD.
Is het de schuld van de ouders,
En als ze NU niets doen,
gaat het straks écht mis met hun kind,
en dat wil je niet. Toch?
Zo. Die kun je in je zak steken.
Lekker opbouwend en constructief.

Janne rustig, ze hebben immers de beste intentie,
zei iemand tegen mij.
Is dat zo? En welke is dat dan?
Ik begrijp het niet.
Want als je uit gaat van wat er mis is,
beperk je al direct je blikveld.
Dan zie je hele andere dingen.
Onze intentie creëert immers onze realiteit.
Toch?

Hoe zit het dan met die van jou?
zul je misschien denken.
Ik geloof, dat achter het gedrag van kinderen,
altijd een positieve intentie zit.
Gedrag is altijd logisch en wil begrepen worden.
En het zal zich net zolang herhalen,
totdat het kwartje valt.
Kinderen vertonen nooit gedrag,
met als (bewust) doel een ander pijn te doen.
Er zit altijd iets onder,
ze willen iets naar ons bewustzijn trekken,
zodat we ervan kunnen leren.

Daar kun je met een open,
en nieuwsgierige blik naar kijken.
Met in je achterhoofd de vraag:
‘wat wil je ons laten zien?’
En onderzoeken wat er gebeurt,
zodat patronen zichtbaar worden.
Zodat je ze gaat herkennen.
en de keuze hebt en er iets aan doen.
Stapje voor stapje.
Zo kom je samen verder. Toch.

Of begrijp ik het dan écht niet?