Kak, waar raakte ik haar kwijt?!
Het meisje was net weg.
Het was de 2e keer.
Ik baalde.
Het begon zo lekker,
maar op het laatst was ik haar kwijt.
Mijn hoofd maakte overuren.
Ik analyseerde wat er was gebeurd,
en kwam er niet uit.

Die avond

Toen ik in bed lag,
en ik zakte naar voelen,
kwam het opeens binnen:
Je ging te snel, Janne.
Je wilde uiteindelijk teveel doen.
Je raakte overmoedig.
Neem een stap terug.
Vertraag.

Opeens zag ik het grotere plaatje

Dit meisje gaat onmiddellijk in de noodrem,
op het moment dat een ander teveel wil.
Te hoge verwachtingen heeft.
Sneller wil gaan dan zij.
Op het moment dat dit gebeurt,
is ze vertrokken.
Fysiek nog wel aanwezig,
maar verder is ze hem gevlogen.

Ik besprak mijn inzicht

Twee dagen later met haar moeder.
Ze was verrast dat ik het eerlijk vertelde.
Blij ook, want ze herkende het zo.
Maar natuurlijk dacht ik,
we doen dit samen.
Dat kan alleen als we open naar elkaar zijn.
De keer erop, nam ik mij voor,
zou ik de proef op de som te nemen.
door er ‘alleen maar’ te zijn,
en haar te volgen
te zien wat er gebeurde.
Zonder enige verwachting of doel.
Dat lijkt simpeler dan het is.

Maar eerst zou ik haar mijn excuses aanbieden

Ze was totaal verrast.
Waarvoor? vroeg ze.
Nou… zei ik. Volgens mij ging ik te snel.
Ik probeerde je zo graag helpen,
ik wilde je zo graag iets leren,
dat ik jou uit het oog verloor,
en ik weet zeker, dat jezelf het antwoord weet.

Met grote ogen keek ze me aan. Ze knikte.
Dat spijt mij. Het was niet mijn bedoeling.
Ik realiseerde het mij pas toen ik in bed lag.
Toen schoot ze heel hard in de lach.
Echt waar? Ja, echt waar.
En mocht ik dat nog eens doen,
wil je dat zeggen? Dan stop ik meteen. Echt.

Ze brak helemaal open

Ja! Dat zal ik doen beloofde ze.
Het werd één van de mooiste sessies ooit.
Vertragen is zo belangrijk.
Te vaak willen we snel, oplossing, resultaat: gaan!

Dát is het…

Die avond las ik een boek ‘Levenslessen’
van Elisabeth Kübler-Ross, waarin ze schrijft:
Geduld is vertrouwen hebben.
JA, dát is het…. realiseerde ik mij.