Jezelf laten zien, in volle glorie en vast laten leggen op camera. Dat voelt heel kwetsbaar. Het heeft niets te maken met wat ik ‘doe’ maar alles met wie ik ‘ben’. Er staat weliswaar een schat van een man achter die camera maar dat maakt het eigenlijk nog lastiger. Want deze man is niet geïntresseerd in een mooi vrolijk plaatje, hij is benieuwd naar wie ik écht ben en wil dát vastleggen. Sterker nog, daar heeft hij zijn levenswerk van gemaakt, onder andere via het geweldige Project Humanity. Alsof je daar naakt staat met je kleren nog aan.

Dat maakte het voor mij ook lastig om de foto’s te zien en een keuze te maken. Ben ik dat écht? Want zeker in het begin, probeer ik het wel maar blijft er een afstand. Naar mate ik meer ontspan en meer ga spelen door lekker in een boom te klimmen worden ze, vind ik, steeds mooier. En dan komt nog een stap: ze laten zien..

Kwetsbaar

Steeds meer begin ik tot in mijn tenen te beseffen dat precies die kwetsbaarheid durven te laten zien, een grote kracht is. Als ik simpelweg ben wie ik ben, voel en dat ook laat zien, ben ik mateloos krachtig. En dan trek ik mij ook niets meer aan wat anderen verwachten, willen of doen.

Ieder mens heeft dat in zich, groot én klein, en is prachtig precies zoals hij of zij is, daar ben ik van overtuigd. Dat is ook mijn uitgangspunt bij elk gesprek en sessie die ik doe. Naar die ouder en/ of kind ga ik op zoek. Ik heb groot respect voor elke ouder die contact zoekt met een hulpvraag. Bij mij of bij een ander. Het vergt vaak moed om deze eerste stap te nemen. Ook zij voelen zich vaak kwetsbaar en beseffen vaak nog niet half hoe krachtig ze zijn door juist die eerste stap te nemen en het toch te doen…

Terwijl ik dit schrijf realiseer ik mij dat dit de grote les was van mijn allereerste vuurloop bij Peggy Dylan: dromen najagen en angsten overwinnen hebben één ding gemeen: je moet een eerste stap maken en eraan beginnen!